Sztuka życia

Jak zbudować miejsce pracy w zgodzie z wiarą i zasadami? jak zadbać o to, aby praca, którą wykonujemy, była spójna z naszym poglądem na świat oraz systemem wartości, jaki przyjmujemy? Autor, właściciel potężnej firmy rodzinnej, zatrudniającej ponad 5 tys. pracowników na całym świecie, dzieli się swoim doświadczeniem, jak w pracy osiągnąć sukces w wymiarze finansowym, społecznym i duchowym.

Filotea, czyli droga do życia pobożnego Św. Franciszka Salezego powstała na początku XVII wieku. Od ponad czterystu lat jest cenionym podręcznikiem duchowości dla ludzi świeckich. Łączy opis praktyk religijnych z konkretnymi radami na temat tego, jak w codzienności odnaleźć Bożą obecność. 

Filotea 2.1 to próba przełożenia zawartej w tym klasycznym dziele wizji życia duchowego na język współczesności. Elżbieta Wiater pokazuje, jak może ono inspirować duchowość ludzi epoki Internetu, Facebooka i iPada. Przystępnie omawia m.in. takie tematy jak: modlitwa, ćwiczenia duchowe, rachunek sumienia, spowiedź, pokusy czy życie małżeńskie. Posługuje się lekkim, pełnym humoru językiem, unikając moralizowania i teologicznego żargonu. Jej wnikliwe, odwołujące się do aktualnych realiów, interpretacje i aplikacje porad Franciszka Salezego, to doskonała pomoc w korzystaniu z bogactwa duchowości tego świętego. 

Książka Ewangelizować z mocą Jose H. Prado Flores:  skoro można ewangelizować z wielką mocą, to można też ewangelizować jedynie z mocą, a nawet ewangelizować bez mocy.

Ewangelizacja z wielką mocą nie ogranicza się jedynie do przesłania, które oświeca umysł, lecz jest także doświadczeniem Boga, które przemienia życie.

Ta wersja „ewangelii”, która obecnie stała się modna, jest w swej istocie fałszywą nadzieją, gdyż obiecuje ludziom dziedzictwo w odwiecznym i nieskończonym Życiu bez wzywania ich do pokuty i zerwania z nieposłuszeństwem wobec Boga.

Główną jej metodą jest zachęcanie ludzi do uznania Jezusa osobistym Zbawicielem, bez głoszenia konieczności poddania się Mu jako PANU. Nowoczesna „ewangelia” obiecuje zbawienie od piekła, jednak nic nie mówi o porzuceniu grzechu i niesprawiedliwości. Oferuje fałszywe bezpieczeństwo ludziom, którzy ciałem i duszą lgną do światowych wzorców, jednocześnie gardząc uświęceniem życia.

O. Adam Szustak przybliża konkretne spotkania i więzi ludzi z Bogiem; Mojżesza, Gedeona, Tobiasza, Piotra Apostoła. Pokazuje Boga nieogarnionego i niepojętego w swej potędze i zarazem bliskiego w bezkresnej miłości do człowieka. Pokazuje Boga, który ma moc odwracania porządku tego świata i człowieka który , kiedy odważy się spotkać Boga - doświadczy największego szczęścia.

Druga książka założycielki wspólnoty Madonna House znanej polskiemu czytelnikowi z opublikowanej w 1991 roku książki Pustynia. W roku 2000 została ogłoszona przez Jana Pawła II służebnicą Bożą - podjęto starania o jej kanonizację.

Lektura dla tych, którzy chcą na serio potraktować przesłanie Ewangelii Jezusa Chrystusa. Książka przedstawia to przesłanie w sposób jasny i całkowicie bezkompromisowy. Stawia poprzeczkę bardzo wysoko – czy też po prostu nie obniża jej zgodnie z panującą tendencją – ale nie zniechęca. Wręcz przeciwnie, gdyż jest żywym świadectwem kobiety, która po wielu trudach osiągnęła ogromny sukces, po czym zostawiła wszystko, aby naśladować Chrystusa.

W książeczce tej zostały zebrane rekolekcje głoszone w 2011 roku w Domu Papieskim, w obecności papieża Benedykta XVI i członków Chóru Kaplicy Sykstyńskiej.

Idąc śladami dwu encyklik Benedykta XVI poświęconych tematowi miłości (Deus caritas est i Caritas in veritate), za punkt wyjścia obrałem pierwsze źródło miłości, Boga, ażeby w ten sposób ukazać piękno chrześcijańskiego ideału, godzącego w sobie eros i agape oraz konieczność przenikania nim wszystkich ludzkich relacji.

Jeśli nie uznamy, że wyjątkowość każdej osoby oznacza również szacunek dla jej indywidualności, będziemy zawsze żyli w zależności od innych, ograniczając się do reagowania na ich zachowanie.

Słuchajmy naszych emocji i przyjmijmy za nie odpowiedzialność: odpowiedzialność za własne emocje oznacza wolność.

Czy Dziesięć przykazań to pomoc dla człowieka, którą Bóg dał nam z miłością, czy zbiór nakazów, którymi Stwórca chciał nas ukarać? Niektórzy dorośli do dziś słyszą słowa rodziców lub dziadków: „Zobaczysz, co z tobą będzie. Bóg wie wszystko i wszystko widzi!”. Anselm Grün pokazuje, że naszym zadaniem jest tak interpretować przykazania, żeby w każdej życiowej sytuacji stanowiły one pomoc. Dekalog może stać się drogowskazem ku wolności oraz praktyczną życiową pomocą w każdej sytuacji. Ta książka stanowi wyzwanie dla utartego sposobu myślenia!

Bez względu na to, kim jesteś – rzeźnikiem, piekarzem, wytwórcą świec – to twoją najgłębszą i najbardziej palącą potrzebą jest nauczyć się chodzić z Bogiem. Słuchać Jego głosu. Podążać za Nim w bliskości rozmowy. Jest to najbardziej zasadniczy bieg zdarzeń w życiu człowieka, ponieważ sprowadza nas z powrotem do źródła życia. Z tego zjednoczenia może później zrodzić się wszystko, czego pragniemy.

John Eldredge jest autorem licznych książek: Dzikie serce, Pełnia serca, Podróż pragnień, Urzekająca. Jest również założycielem Ransomed Heart Ministries w Colorado Springs — stowarzyszenia pomagającego ludziom odzyskać zdrowie i żyć pełnią serca. Wraz z żoną i trzema synami mieszka w Kolorado. Uwielbia wyprawy w Góry Skaliste, gdzie oddaje się swoim pasjom — wędkarstwu, wspinaczce i spływom dzikimi rzekami Zachodu.

Mądrość przychodzi z wiekiem. Oni najlepiej rozumieją, że życie czasem się komplikuje. Gdy popełniamy błąd, stają przy nas. Osoby starsze to nieocenieni doradcy. Upływający czas zabrał im młodość, lecz dał mądrość.

Ta jedyna w swoim rodzaju książka powstała dzięki pomysłowi Franciszka. Papież zaprosił ludzi starszych, by tak jak on podzielili się własnym doświadczeniem. Constance Caruso, która przez lata myślała, że nie ma niczego, co mogłaby dać innym, przekonuje, że nie warto wciąż analizować niepowodzeń, ale brać je za dobrą monetę.

Franciszek potrafi dzielić się mądrością czasu. Wspólnie ze swoimi przyjaciółmi udowadnia, że starość jest piękna i może wesprzeć młodość w jej szaleństwach, radościach i porażkach.

W książce Dusza mojej duszy Autorka wydobyła istotę wszystkich odpowiedzi na nieśmiałe, ale naglące pytania o modlitwę, które pojawiają się w naszych sercach. Głęboka zachęta do przeczytania tej książki bierze się z faktu, że jej lektura powoduje, iż większość odpowiedzi odnajdujemy w nas samych!...Spostrzeżenia Catherine są niebanalne, ponieważ ona przedstawia je w sposób niezwykły i bogaty opierając się na swoich własnych doświadczeniach życiowych, które niejako potwierdzają jej wypowiedzi. Ten styl pisania czyni jej myśl prostą w przekazie, ponieważ pisze ona z miłością. „Dusza mojej duszy jest pełna osobistego czaru i uroku autorki, i przez to zachęca czytelnika do modlitwy”.

Thomas Merton OCSO w piętnastu wykładach dla młodych mnichów z amerykańskiego opactwa Gethsemani udowadnia, że tradycja chrześcijańska zakorzeniona jest w duchowości pustyni.

Poznając nauczanie Grzegorza z Nyssy, Jana Kasjana, Ewagriusza z Pontu czy Marii Egipcjanki, możemy nie tylko zrozumieć sposób ujmowania świata przez żyjących w odosobnieniu wczesnochrześcijańskich mnichów, lecz także uczyć się od nich życia i mądrości.

Materiały dodatkowe zamieszczone na końcu książki, w tym pytania do refleksji i dyskusji, czynią tę książkę niezbędnym podręcznikiem dla każdego, kto pragnie się zmierzyć z chrześcijańską duchowością matek i ojców pustyni, którzy wybrali drogę do „czystości serca”.

W Duchowości pustyni odkrywane są tajemnice, do których nie warto podchodzić spiesznie i powierzchownie. Jeśli czujemy, że nie jesteśmy jeszcze gotowi zastosować ich w naszym życiu – dajmy sobie przestrzeń, by lektura mogła przynieść pożądane owoce. Potrzeba bowiem zarówno czasu, jak i dużej otwartości.

Czym jest duchowość chrześcijańska?
Czym jest niedoskonałość?
Czyż nie spotykamy w naszych czasach ludzi, którzy patrząc na swoje słabości i doświadczając surowego potraktowania w Kościele, wycofują się z drogi wiary we wspólnocie?

Bycie matką według zamysłu Bożego wymaga osobistego zaangażowania. Dlaczego? Ponieważ macierzyństwo jest Bożym powołaniem.

Święty Jan Paweł II pisze: „W macierzyństwie kobiety, złączonym z ojcostwem mężczyzny, odzwierciedla się ta odwieczna tajemnica rodzenia, która jest w Bogu samym, w Bogu Trójjedynym”.

Przeżywanie macierzyństwa jako powołania nie było nigdy łatwe, a obecnie jest trudniejsze niż kiedykolwiek. Kościół ukazuje nam wiele przykładów świętych matek (św. Monika, św. Zelia Martin, czy św. Joanna Beretta Molla), których życie stało się świadectwem przeżywania wiary przez pryzmat macierzyństwa.

Autorka podpowiada jak przygotować się do roli matki, zachęca też kobiety do spojrzenia na siebie w zupełnie nowej perspektywie: jako żony, córki swoich rodziców, czy dziecka Bożego.

Trzynaście szkiców dotykających kluczowych tematów zaczerpniętych z teologii ciała Jana Pawła II: powołanie do życia w małżeństwie, Eucharystii, misterium małżeńskiego, wielkości i cichości małżeństwa, przebaczenia w życiu małżeńskim, prób i radości małżeństwa, świętości we dwoje… Zawiera przykłady zaczerpnięte z codziennego życia małżonków.

Tyle już napisano o cudownym exodusie narodu wybranego i jego charyzmatycznym przewodniku Mojżeszu, o jego drodze z ludem przez pustynię do Ziemi Obiecanej. Czy warto powtarzać się i rozważać temat na nowo? Przecież już wiemy: Mojżesz to dobry przywódca, idealny sędzia i administrator prawny, cudotwórca działający w imieniu i z polecenia Boga, jeden z najczęściej przywoływanych bohaterów biblijnych. Nowy Testament wymienia jego imię osiemdziesiąt razy!

Jeżeli chcemy być prawdziwie sobą, to możemy to osiągnąć jedynie wówczas, gdy będziemy siebie oddawali innym. Jest to zgodne z tym, co Pan Jezus mówił w Ewangelii: Jeśli kto chce być pierwszym, niech będzie ostatnim ze wszystkich i sługą wszystkich (Mk 9,35).

Ta dynamika życia sprawdza się we wszystkich jego wymiarach, choć wyraża się zupełnie inną postawą w zależności od samej sytuacji i tego, kim w niej jesteśmy. W szczególności wygląda ona zupełnie inaczej w życiu domowym, a inaczej w życiu zawodowym. W domu jesteśmy kimś innym w odniesieniu do żony, kimś innym w relacji do dzieci, rodziców, teściów, brata, siostry, cioci, wujka, kuzynów itd.

Natomiast w pracy zawodowej nasza postawa powinna się wyrażać inaczej w relacji do naszych pracowników, a inaczej do przełożonych, inaczej do kontrahentów, z którymi współpracujemy w realizacji naszych zadań, a inaczej do klientów korzystających z naszej pracy. Można powiedzieć, że zasada jest taka sama – musi to być relacja miłości - ale jej realizacja musi wyglądać inaczej w zależności od sytuacji, w jakiej jesteśmy.