Droga do świętości. W stronę doskonałości - Św. Alfons Maria Liguori

Druga część Drogi do świętości poświęcona została dążeniu do doskonałości przez praktykowanie cnót i rad ewangelicznych.

Św. Alfons Liguori udziela cennych wskazówek na takie tematy jak pokora ducha, pokora serca, posłuszeństwo, ewangeliczne ubóstwo, skarb dziewictwa, umartwienie zmysłów, wstrzemięźliwość w mowie, cierpliwość i wiele innych.

Medytacje pasyjne to zbiór trzech tekstów św. Alfonsa, które proponują krótką chwilę intensywnej medytacji według jego metody modlitwy myślnej. Pełne autentycznych i żywych emocji wprowadzają czytelnika w rozgrywający się jakby na jego oczach dramat męki i śmierci Jezusa, wzywając do umiłowania ukrzyżowanego Pana.

Medytacje różańcowe, zgodne z tradycyjnym układem modlitwy różańcowej znanej w czasach św. Alfonsa, to pięć serii tematycznych rozważań powstałych głównie w wyniku wyboru odpowiednich fragmentów z jego dzieł. Obejmują różne aspekty życia chrześcijanina i wskazują, jak naśladując Maryję i czerpiąc siły z Eucharystii, żyć na co dzień tajemnicami wiary, nadziei i miłości.

Trzecia część Drogi do świętości przypomina o potrzebie i sposobach modlitwy, trwaniu w Bożej obecności, o konieczności częstej spowiedzi, właściwym uczestnictwie we Mszy świętej i o tym, czym jest Komunia święta.

Zawiera także rozmyślania rekolekcyjne i rozważania o Męce Pańskiej znakomicie nadające się do indywidualnego przeprowadzenia.

Wszystkie te zapiski, pełne prostoty i praktycznych wskazówek sprawiają, że tekst pochodzący z XVIII w. jest niezwykle pociągający i wciąż aktualny.

Najnowsze, niezwykle przystępne tłumaczenie Drogi Doskonałości św. Teresy od Jezusa.

Teresa pisze – a właściwie mówi, gdyż ona, pisząc, zawsze prowadzi dialog, zwraca się do czytelnika-słuchacza lub do Boga – dlatego, że inni tego chcą. Pisząc pragnie pozostawać cały czas w przestrzeni posłuszeństwa (spowiednik, siostry), gdyż ma świadomość, że tylko wówczas będzie w stanie napisać coś, co nie zaszkodzi innym na ich drodze życia. „Primum non nocere”. Ta podstawowa zasada będzie jej towarzyszyć na wszystkich stronach tego dzieła.

Klasyczne dzieło z zakresu duchowości i ascetyki chrześcijańskiej, które w prostych, lecz przekonujących słowach przedstawia istotę moralno-duchowego orędzia Ewangelii i jej znaczenie dla życia zwyczajnego chrześcijanina.

Znakomity punkt wyjścia do ćwiczeń duchowych.

Autor odwołuje się nie tylko do uczuć człowieka wierzącego, lecz także do jego inteligencji, rozumu, serca i woli.

Uczy, jak zbliżać się do Boga i jak czerpać z duchowego skarbca, prowadząc ku świętości całego siebie, a więc całe swoje człowieczeństwo.  

Czytając uważnie dzieło św. Hezychiusza od razu zwracamy uwagę na koncentrację na przeżyciach wewnętrznych. Cała wojna , jak i cała chwała i szczęście, koncentrują się w umyśle i w sercu. Nawet temat bliźniego pojawia się dość pobocznie.

Oczywiście nie oznacza to, że temat był nieistotny dla autora, jednak dzięki wysokiemu stopniowi ogólności w relacjach z bliźnimi oraz skupieniu się na walce wewnętrznej i modlitwie Jezusowej św. Hezychiusz osiągnął rzecz niezwykle trudną, gdyż napisał dzieło, które może być czytane z pożytkiem zarówno przez pustelników, mnichów mieszkających we wspólnocie, jak i ludzi świeckich.

W odważnej, bezpośredniej i osobistej rozmowie z Thomasem Leoncinim Franciszek zwraca się nie tylko do młodych ludzi całego świata – niezależnie od tego, czy są w Kościele czy nie – ale również do wszystkich osób odpowiedzialnych za ich wychowanie: rodziców, katechetów i nauczycieli.

Mówi o sile, mądrości i pasji, z równą swobodą nawiązując tak do osobistych wspomnień, jak do teologicznych dokumentów. Kontynuując swoje nauczanie ze Światowych Dni Młodzieży w Krakowie, zwraca uwagę na to, że młodzi powinni być w centrum naszych rozmów o Kościele, bo to oni są jego przyszłością.