Droga do wewnętrznej ciszy, medytacji i adoracji - o. Marie Jacques de Belsunce - Zeszyty Formacji Duchowej nr 94

W dziele "Wzrost duszy poprzez modlitwę myślną" o. Leen tłumaczy w prosty i przystępny sposób, czym jest modlitwa myślna i na czym polega jej praktyka.

Analizuje trudności, jakie pojawiają się na każdym z jej etapów i przedstawia sposoby ich przezwyciężania. Całość opiera się na solidnej doktrynie Kościoła katolickiego oraz na filozofii i psychologii tomistycznej.

Autor często odwołuje się do mistrzów życia duchowego, takich jak św. Jan od Krzyża, św. Teresa z Avilii, św. Katarzyna ze Sieny, a także Kolumba Marmion OSB oraz Franciszek Libermann CSSp.

Jakże piękna i prosta jest bliska relacja Eliasza z Bogiem widoczna w jego modlitwie.

Eliasz jest człowiekiem modlitwy, dla którego życie oznacza służbę Bogu i spotkanie z Nim. Życie i trwanie przed obliczem Boga jest dla Eliasza czymś w rodzaju profetycznej przemiany, powrotem do źródła swojego istnienia, odnowieniem samego siebie po trudnych doświadczeniach życia. 

Chcąc powiedzieć, że ujrzeliśmy oblicze Boga, musimy pozwolić na śmierć choćby cząstki z nas. Na tyle, na ile oglądaliśmy Jego oblicze, na tyle umieramy, na ile zaś umieramy, na tyle możemy oglądać Jego boskie oblicze! Modlitwa stanowi zatem zawsze śmiertelne zagrożenie dla tego, kto chce „zachować własne życie”. Jest to modlitwa, która nie ma nas chronić, lecz składać w ofierze, aby napełniać nasz byt, oddawać nasze istnienie… po tym, jak przyjęliśmy je z wdzięcznością z rąk Tego, który nam je ofiarował!

Cisza, medytacja i adoracja są chrześcijańską drogą duchową, dostępną dla wszystkich. To sesja dla tych, którzy pragną odkryć na nowo i pogłębić w sobie dar modlitwy wewnętrznej. Podczas sesji zostały zaproponowane konkretne formy modlitwy medytacyjnej i adoracyjnej...

Sesję prowadzi o. Marie Jacques de Belsunce przynależny do Wspólnoty św. Jana we Francji, filozof, wieloletni mistrz nowicjatu, kierownik duchowy i rekolekcjonista.

W serii "Szkoła formacji kapłańskiej i zakonnej" konferencje o. Cenciniego za­pra­sza­ją do przemodlenia osobistych słabości w świetle obietnicy Jezusa: „Wystarczy ci mojej łaski... moc w słabości się doskonali”. 

Nasza zażyłość z dziesięcioma przykazaniami w dużej mierze zależałe od naszej zażyłości ze świętymi stronicami Biblii. Gotowości do słuchania dekalogu, zależy od zażyłości ze słowem Boga i  miłości w relacji z Bogiem.

Siostra Joanna Nowińska, autorka rozważań, zwraca uwagę, że zanim Bóg przekazał przykazania, najpierw budował bliskość z Mojżeszem i dał mu poznać swoje Imię. Historia relacji Boga z Mojżeszem i przekazanie mu dziesięciu przykazań przypomina nam, „jak rozwijać z Nim przyjaźń, a właściwie jak On, Bóg, prowadzi, kształtuje przyjaźń z człowiekiem”.

Przykazania stają się zrozumiałe w relacji przyjaźni z Bogiem. Poza relacją przyjaźni postrzegane są jako zimne, niezrozumiałe prawo, ciężar trudny do uniesienia.

Prawie stuletni św. Jan napisał przemedytowaną, przemyślaną, przemodloną, przeklęczaną Ewangelię, trzy listy i na koniec spisał jeszcze swoje objawienie w Apokalipsie.

Jego pisma są owocem dojrzałego namysłu wiary i doświadczenia wypróbowanego na wszelkie możliwe sposoby. Dlatego w nich każde słowo jest ważne, tym bardziej, że św. Jan był zawsze postrzegany jako osoba, która w pewnym sensie jest wzorem, ikoną życia monastycznego.

Wiele osób uważa, że duchowość monastyczna czy, precyzyjniej, benedyktyńska jest dla osób dojrzałych i młodzi jej nie zrozumieją, a ten apostoł jest jawnym zaprzeczeniem takiego podejścia, bo w duchu monastycznym, jeżeli możemy tak powiedzieć, postępował od wczesnej młodości aż do zaawansowanej starości. To pokazuje, że duch naszych ojców i matek, którzy żyli na pustyni czy pod Regułą, jest tak naprawdę dla każdego.

Przewodnik dla osób, które pragną zakosztować adoracji.

Jest zachętą dla osób, które nie znają tej formy modlitwy i pomocą dla tych, którzy od lat żyją adoracją. Autorka analizuje etapy modlitwy wewnętrznej, pokazując, przez jaką ona musi przejść próbę. Zaprasza do indywidualnej adoracji Najświętszego Sakramentu w milczeniu.

Przekonuje, że głęboka cisza szczególnie otwiera na dar zjednoczenia z Bogiem. Dociera dalej niż słowa. Przemienia codzienność.

Prezentowana książka składa się z trzech tekstów: Rozważania męki Pańskiej według opisu Ewangelistów, Miłość dusz, Ćwiczenie drogi krzyżowej.

Podstawą wydania są ich XIX-wieczne przekłady, odpowiednio uwspółcześnione, lecz z poszanowaniem dla tłumacza oraz w przekonaniu, że ich plastyczny język stanie się dodatkowym cennym walorem książki, przybliżając w ten sposób czytelnika do czasów świętego autora.

Św. Alfons Maria de Liguori (1696–1787) należy do największych czcicieli i apostołów Jezusa Chrystusa ukrzyżowanego. Całe życie i dzieło tego wielkiego doktora Kościoła, biskupa, misjonarza, założyciela Zgromadzenia Najświętszego Odkupiciela, autora licznych dzieł z dziedziny teologii i duchowości, muzyka, malarza i poety było jakby żywym komentarzem do męki Pańskiej. Swoją żarliwą miłość do Ukrzyżowanego karmił św. Alfons rozważaniem Ewangelii, lekturą książek o pasji Chrystusa i codzienną praktyką drogi krzyżowej.

Doświadczywszy i nazwawszy modlitwę przyjaźnią, a zatem najdoskonalszym wyrażeniem miłości, święta Teresa w naturalny sposób uznaje ją za istotę chrześcijańskiego bytu: wyznacza ona, na różnych swoich etapach, rozwój życia duchowego, stanowiąc jednocześnie „drogę doskonałości”, czyli drogę prowadzącą ku świętości.

Modlitwa nie jest zatem czymś, co można robić lub nie. Jest ona sposobem bycia, ukierunkowuje nasze życie, dzięki niej jesteśmy chrześcijanami i poważnie traktujemy nasze powołanie, jakim jest komunia z Bogiem.

Twierdzenie, że jesteśmy grzesznikami niegodnymi przyjaźni z Bogiem pozbawione jest sensu, gdyż kocha On nas takimi, jakimi jesteśmy i, zbliżając się do nas, stopniowo nas przemienia. To od nas jednak zależy, czy pozwolimy Mu, aby żył blisko nas. 

Miłość nie jest uczuciem i pełnym wrażliwości oddaniem, lecz, przede wszystkim, konkretnym działaniem mającym na celu wypełnianie obowiązków, jakie nakłada na nas nasz stan, a przejawiających się zwłaszcza w braterskiej miłości i uczynności.