Głos Karmelu nr 49 - Styczeń - Luty 2013

Czy nie jest tak, że na co dzień zbyt łatwo zapominamy o tym chrześcijańskim (choć nie tylko) obowiązku? „Ktoś słusznie zauważył – pisze pani Danuta Piekarz – że wśród tzw. porządnych ludzi spogląda się podejrzliwie, gdy dwie osoby bardzo się lubią, a nie widzi się problemu, gdy dwie osoby się nienawidzą!”. A przecież wszyscy żyjemy z przebaczenia – tego, które wybrzmiało na Chrystusowym Krzyżu, a jego echo wciąż możemy dosłyszeć u kratek konfesjonału, gdy kapłan z sakramentalną mocą wypowiada „… i ja odpuszczam Tobie grzechy”.  „Włączyć się w Chrystusa” – jak postuluje nasz gość o. Marko Ivan Rupnik, to przywrócić smak naszej wierze, żyć życiem Chrystusowym, zło dobrem zwyciężać. Pewnie, że to oznacza walkę duchową, ale przecież „Panem jest Chrystus i tak jak Jezus pokonał  złego, tak samo Jego apostołowie, tak samo święci przez 2000 lat trwania Kościoła, i tak samo my dziś pokonujemy złego, jeżeli tylko trwamy w bliskości z Jezusem.” (s. 14). Prośmy zatem przepiękną modlitwą pochodzącą z VI wieku, polecaną nam przez o. Piotra Krupę w jego artykule: „Uczyń nas, Panie, przez ufność która od Ciebie pochodzi, godnymi, by mówić tę czystą i świętą modlitwę, w której  życiodajne usta pouczyły wiernych uczniów, dzieci Twoich tajemnic:gdy się modlicie tak winniście się modlić, wyznawać i mówić: «Ojcze nasz, któryś jest w niebie, nie wódź nas na pokuszenie, ale nas zbaw ode złego»”.

Dramatyczna historia Kaina i Abla opisana w księdze Rodzaju to nie kronika kryminalna czy gotowy scenariusz na thriller. Niestety to historia ludzkiego serca, jego ciemnej strony, złych wyborów, i jeszcze gorszych konsekwencji. Ilekroć pozwalamy, by „grzech leżał u naszych wrót”, tylekroć tracimy panowanie nad naszym życiem, a często okazuje się, że i nad życiem naszego brata.

Książka jest zaproszeniem do adoracji Pana poprzez modlitwę wewnętrzną, opartą na doświadczeniach doktorów Kościoła: św. Teresy od Jezusa, i św. Teresy od Dzieciątka Jezus.

Autor umieścił w niej praktyczne wskazówki jak się modlić.

Dzięki lekturze dowiesz się jak odkryć Boga w ciszy własnego serca.

Wszyscy jesteśmy dłużnikami Świętych. Pozostawili nam w dziedzictwie mądrość potrzebną do odbycia duchowej wspinaczki, bo droga, która wiedzie na szczyt Bożej góry usiana jest licznymi tajemnicami i niebezpieczeństwami. Góra oznacza podążanie wzwyż, a więc wędrówkę na szczyt. Osadzona jest w ziemi przez co cechuje ją trwałość, długowieczność i niezmienność. Swym wierzchołkiem sięga jednak nieba, dzięki czemu jest tajemnicza, przysłoniona i nie do końca odgadniona. Jej symbolika mówi o tym, że droga przez życie to wyjątkowe dla każdego człowieka spotkanie tego, co Boże, z tym, co ludzkie. Duchowy wspinacz ma więc stąpać trzeźwo po ziemi, ale równocześnie winien sięgać wyżyn wymykających się oczom i skrytych na szczycie góry.
Co mają nam do powiedzenia na temat tej wspinaczki Święci Karmelu? Posłuchajmy...

Czasopismo OREMUS. Teksty liturgii Mszy świętej na każdy dzień - luty 2013