Listy Ojca Pio. Korespondencja z córkami duchowymi - Tom III

Czwarty tom Listów Ojca Pio to najbardziej różnorodna i barwna część jego korespondencji.

Znajdziemy w nim listy do papieża Pawła VI (napisany wkrótce po ogłoszeniu – dla wielu kontrowersyjnej – encykliki Humanae vitae), a także do kardynałów, biskupów, przełożonych zakonnych, do rodziny, uczniów i przyjaciół. Na szczególną uwagę zasługuje korespondencja z proboszczem z Pietrelciny, którego Ojciec Pio poufale nazywa wujkiem Tore.

Bardzo ciekawe są jego listy do matki, ojca, rodzeństwa. Nie jest to jednak jedyna rodzina, do której pisze Ojciec Pio. Prowadzi duchowo kilka małżeństw, wskazując, jak rozwiązać piętrzące się w ich życiu trudności.

Najgłębszy ładunek duchowy mają listy Ojca Pio do uczniów – chłopców, którzy po ukończeniu edukacji w niższym seminarium w San Giovanni Rotondo kontynuowali kształcenie i formację w zakonie lub poza nim. 

Doświadczaj świętości w tym, co zwyczajne!

W czasach, w których ceni się wysoko to, co niezwykłe, Robert J. Wicks dowodzi, że właśnie to, co proste może stać się przestrzenią spotkania z Bogiem oraz okazją do objawiania się Jego świętości. Autor – psycholog kliniczny i doświadczony terapeuta – zachęca czytelników, by odkrywać bliskość Boga i doceniać Jego dary w codzienności życia. Wśród nich szczególne miejsce zajmuje akceptacja samego siebie i przyjaźń.

Nie musimy mieć wyjątkowych talentów lub osiągać wielkich rzeczy, by mieć zdrowe poczucie własnej wartości, wierność w przyjaźni lub by znajdować drogę do Boga w codziennym życiu. Potrzebujemy natomiast nieustannego dążenia do odkrywania, kim naprawdę jesteśmy i kim się stajemy w oczach naszego miłującego Boga.

Życie ks. Dolindo Ruotolo wypełnione było cierpieniem.

W dzieciństwie doświadczał przemocy fizycznej, nędzy, głodu, niezrozumienia. W szkole był pośmiewiskiem ze względu na problemy z nauką. Gdy wreszcie spełniło się jego największe marzenie i został kapłanem, spadły na niego oszczerstwa i został odsunięty od posługi. W kolejnych latach życia zmagał się z odrzuceniem, fałszywymi oskarżeniami, poniżeniem.

Po ludzku, miał wszelkie powody, by zwątpić w Bożą Opatrzność, w Bożą dobroć, miłość i troskę. Po ludzku powinien zatonąć w beznadziei. 

A tymczasem orędziem jego życia była ufność. W jego zawołaniu „JEZU, TY SIĘ TYM ZAJMIJ” pobrzmiewa echo wezwania św. Siostry Faustyny „Jezu, ufam Tobie”.

Odpowiedzią ks. Dolindo na wszelkie przytrafiające mu się nieszczęścia i krzywdy było głębokie zaufanie Bogu.