Manna na pustyni. Jak pogłębić swoją modlitwę - George A. Maloney SJ

W dziele "Wzrost duszy poprzez modlitwę myślną" o. Leen tłumaczy w prosty i przystępny sposób, czym jest modlitwa myślna i na czym polega jej praktyka.

Analizuje trudności, jakie pojawiają się na każdym z jej etapów i przedstawia sposoby ich przezwyciężania. Całość opiera się na solidnej doktrynie Kościoła katolickiego oraz na filozofii i psychologii tomistycznej.

Autor często odwołuje się do mistrzów życia duchowego, takich jak św. Jan od Krzyża, św. Teresa z Avilii, św. Katarzyna ze Sieny, a także Kolumba Marmion OSB oraz Franciszek Libermann CSSp.

Modlitwa myślna nie ma swoich źródeł ani w rozważaniach ani w wyobrażeniach. Nie jest mierzalna intensywnością duchowych przeżyć i doświadczeń. Nie musi przynosić ukojenia ani prowadzić do ekstazy. Prawdziwa modlitwa jest „jak dotyk miłości przyjaciela, który nas kocha” (św. Teresa z Ávila). 

Po przeczytaniu dwunastu rozdziałów tejże książki zrozumiałem, że jestem zupełnie na początku praktykowania modlitwy, uważanej przeze mnie za wypróbowaną i sprawdzoną w trakcie mojej długiej życiowej drogi w służbie ludowi Bożemu. Z radością przyjmuję tę świadomość, która każe mi powrócić, wzywając do ponownego acz uważniejszego przyjęcia ofiarowanego daru autentycznej modlitwy.

Nikt, kto zdecyduje się na lekturę tej książki nie będzie żałował. Nikt też nie powie: „to zbyt skomplikowane, to nie dla mnie”. Kto chce usłyszeć i zobaczyć, ten zobaczy i usłyszy! (Václav Malý, praski biskup pomocniczy).

Uprzywilejowanym miejscem, gdzie przyjaźń z Bogiem nabiera życiodajnej dynamiki, jest modlitwa. To w niej święta Teresa widzi dostępną dla wszystkich bramę do prawdziwego życia... Jakby chciała powiedzieć: „Człowieku, obudź się z letniości wiary! Zaufaj Bogu i ofiaruj Mu wielkodusznie czas na osobistą, cichą modlitwę. Daj się poprowadzić Duchowi Świętemu do coraz głębszych komnat swego wnętrza, do życia ukrytego z Chrystusem w Bogu, a obiecuję ci, że twoje życie stanie się bardziej świadome, prawdziwe, spokojne i zdolne do ofiarnej miłości względem innych”.

Modlitwa franciszkańska zachowała cechy nadane jej przez założycieli ruchu franciszkańskiego. Franciszek z Asyżu modlił się w sposób wolny, spontaniczny, ale i przy pomocy Psalmów oraz wyuczonych modlitw.

W medytacji Franciszka i jego wiernej towarzyszki, Klary z Asyżu, centralne miejsce zajmują etapy drogi Jezusa wyrażające Jego uniżenie: narodzenie, praca fizyczna, cierpienie i krzyż, obmycie uczniom nóg i Eucharystia. Akcent pada w niej na kontemplację. 

Serce ma się bardziej trudzić niż intelekt. Angażująca uczucia modlitwa dąży do zatrzymania się z miłością przy Bogu, by przy Nim odnaleźć pokój i Nim się rozkoszować.