Pochwała życia eremickiego, Pisma, tom 1 - bł. Paweł Giustiniani (źródła monastyczne)

Błogosławiony Karol de Foucauld żyjący w pustelni w Tamanrasset na Saharze wśród Tuaregów zginął w grudniu 1916 roku z rąk bojowników z plemienia Senussów, zanim zdążył kogokolwiek nawrócić i założyć zgromadzenie, o którym marzył.

Jego życie wydawało się przegrane. Ale Jezus pozostawił dyskretny znak: obok ciała brata Karola znaleziono na piasku Hostię wyrzuconą z tabernakulum oraz Pismo Święte.

W ten sposób sam Mistrz z Nazaretu potwierdził jedność ze swoim uczniem w jego radykalnym ogołoceniu i ofierze z siebie. Wokół tego wydarzenia bp J.C. Boulanger buduje swoją opowieść o duchowości brata Karola, który pragnął żyć życiem ukrytym w ubóstwie i z pracy własnych rąk jak Jezus w Nazarecie, a jednocześnie życiem kontemplacyjnym pośród świata, w miłości i braterstwie, wśród najuboższych.

Niemal przez całą starożytność chrześcijańską i przez średniowiecze wierzono, że Maria z Magdali (zob. Mt 27,56.61; Mk 15,40.47; 16,1.9; Łk 8,2; J 19,25; 20,1.11–18), Maria z Betanii, która podejmowała Pana, przysłuchiwała się Mu (zob. Łk 10,38–42) i namaściła Jego stopy olejkiem nardowym (zob. J 11,2; 12,3–7), kobieta, która – również w Betanii – namaściła głowę Pana (zob. Mt 26,6–13; Mk 14,3–9), i grzesznica, która obmyła Jego stopy łzami, aby następnie otrzeć je własnymi włosami (zob. Łk 7,36–50) – to jedna i ta sama osoba.

Chociaż nie brakuje ojców dostrzegających tu więcej kobiet, bł. Paweł Giustiniani bez wątpienia staje po stronie tych, którzy w św. Marii Magdalenie widzą jedną tylko osobę, i jak sam wyznaje, obdarza ją głębokim nabożeństwem – zyskał tę łaskę, że zostało ono umocnione również w eremie w Camaldoli. Jest aż pięć jego niewielkich dzieł poświęconych postaci Magdaleny:

1. Święta Maria Magdalena w Ewangelii. Pierwsza redakcja (SMMV I);

2. Święta Maria Magdalena w Ewangelii. Druga redakcja (SMMV II);

3. Święta Maria Magdalena, model życia kontemplacyjnego. Pierwsza redakcja łacińska (SMMlat I);

4. Święta Maria Magdalena, model życia kontemplacyjnego. Druga redakcja łacińska (SMMlat II);

5. Święta Maria Magdalena, model życia kontemplacyjnego. Redakcja w języku volgare (SMMvolg).

W SMMV II odnajdujemy typowy i wartościowy przykład rozważania nad świętym tekstem, zgodnie z nauczaniami skodyfikowanymi przez np. św. Lorenza (Wawrzyńca) Giustinianiego (1381–1456). Odwołanie się do tego autora wydaje się nam właściwe, zważywszy na jego autorytet w tej dziedzinie, a także przede wszystkim ze względu na bezpośrednią znajomość – udokumentowaną w sposób pewny – jaką utrzymywał z nim jego błogosławiony potomek (który zresztą wykazuje, że w dziedzinie duchowości ma wiele wspólnego ze świętym patriarchą).

Zresztą św. Lorenzo Giustiniani nie ogranicza się do tego, aby przedstawić scholastyczną definicję bądź naszkicować zasady i odczucia, na jakich powinna się opierać właściwa medytacja nad świętym tekstem, ale oferuje różne cenne tego przykłady…

Ta niewielka książka jest zbiorem siedmiu artykułów, które ukazały się pierwotnie w czasopiśmie „Vives Flammes”.

Dołączyliśmy do nich dwa niepublikowane wcześniej teksty:
– rozdział pierwszy poświęcony św. Teresie z Ávili, ponieważ to właśnie Santa Madre stała się źródłem natchnienia do wydania tej książki;
– rozdział ostatni, w którym proponujemy spojrzenie na Świętego Józefa z perspektywy chrześcijańskiego Wschodu.

W aneksie natomiast zamieściliśmy artykuł o. Pierre-Marie Salingardesa (†2004), opublikowany wcześniej w czasopiśmie „Carmel” w 1989 roku (nr 52, s. 2–13). Wydało nam się słuszne wydobycie z archiwum tego pięknego rozważania, które pomoże nam pogłębić kontemplację „nocy Świętego Józefa”.

Życzymy dobrej drogi wszystkim czytelnikom pielgrzymom, którzy zechcą wraz z nami wyruszyć na górę modlitwy wewnętrznej w szkole Świętego Józefa.

Kontemplacja to głęboka praktyka duchowa, która pozwala nam zbliżyć się do Boga i doświadczyć Jego obecności w naszym życiu w sposób intymny i bezpośredni. Jest to proces, który wymaga skupienia uwagi, ciszy umysłu i otwarcia serca na Boską obecność.

Zacząć praktykować modlitwę głębi można odnajdując czas i przestrzeń na refleksję oraz medytację.

W świecie pełnym hałasu i niepokoju, osiągnięcie wewnętrznej ciszy i harmonii serca może być wyzwaniem. Jednak praktykowanie medytacji i kontemplacji może pomóc nam znaleźć spokój wewnętrzny, niezależnie od zewnętrznego chaosu. To proces stopniowy, który wymaga regularnej praktyki i cierpliwości.

Kontemplacja to droga do głębszego zrozumienia Boga, siebie samego i świata, który nas otacza. To zaproszenie do intymnego spotkania z Miłością, która jest źródłem życia i sensu naszego istnienia.

Spotkaj Boga w ciszy swojego serca - książka "W krainę ciszy. Praktyka chrześcijańskiej kontemplacji"

Jedność człowieka z Bogiem, do której prowadzi kontemplacja, już w człowieku istnieje. Aby ją odkryć, wystarczy zdać sobie z tego sprawę, i w ten sposób rozpocząć drogę modlitwy. To odkrycie jest pierwszym krokiem do tego, by dostrzec istotę swego człowieczeństwa, doświadczyć wewnętrznego spokoju i odkryć świętość wewnątrz – wspólnotę z Bogiem.

Ojciec Martin Laird zachęca do poznawania Boga na drodze kontemplacji, to znaczy w milczeniu miłości. Wskazuje proste elementy służące trwaniu w wewnętrznej ciszy, takie jak postawa i właściwy oddech, ale nie traktuje modlitwy jako techniki. Pokazuje, że nie chodzi o to, aby na tej drodze „coś osiągnąć”, wystarczy po prostu pozwolić, aby pewne rzeczy się wydarzyły.

Cisza jest naszą ojczyzną, jest krainą, do której wezwany jest każdy duchowy pielgrzym.

Niezwykle praktyczna, napisana współczesnym jeżykiem dla współczesnego odbiorcy, odwołująca się do przykładów z życia wziętych. Pomaga odkrywać moc pokory i budować ją w życiu codziennym, w rodzinie, w pracy, w nauce, kulturze i sztuce, w życiu społecznym i polityce, w życiu duchowym i w Kościele.

Nikt nie może powiedzieć, że nie podziwia cnoty pokory. Czasami jednak wydaje się, że podziwiamy ją tylko u innych. 

A co z nami? Ta niewielka książka łączy głębię rozważań z wybitnie praktycznym charakterem, służąc także dokładnemu rachunkowi sumienia, który pobudza nas do wierniejszego naśladowania Jezusa - cichego i pokornego serca.

Wskazuje na pokorę samego Boga jako lekarstwo i ratunek przed śmiertelną trucizną pychy.