Świętość zaczyna się zwyczajnie... od uśmiechu! - o. Leon Knabit OSB

Ojciec Leon zadziwia po raz kolejny, i nie ma tutaj jakiejś cukierkowatego podlizywania się: to podziw, że można tak wiele, mimo słabości wieku. Nie jest przesadą znane wszystkim hasło „Młodość to stan ducha”, bo właśnie ta płaszczyzna jest studnią bez dna inspiracji i siły.

Kolejny projekt, „Przestań narzekać, zacznij żyć”, to zebranie w jednym miejscu felietonów ojca Leona Knabita OSB, które pisze nadal do gazetki parafialnej. Dlaczego taki tytuł? Felietony mają to do siebie, że oceniają otaczającą rzeczywistość. Tak jest i w tym przypadku, ojciec Leon jak zawsze, w swoim specyficznym stylu, opisuje i również zwraca uwagę na pewne niedociągnięcia, jednocześnie wskazując drogi rozwiązania.

Książka to spojrzenie na Kościół od strony zatroskanego duchownego, któremu zależy… 

Przez kilkanaście wieków zakonnice słuchały kazań, konferencji, rekolekcji, pouczeń, a zawsze w pokornym milczeniu, jak te nieme bydlątka: cokolwiek im mówiono, umiały tylko potakiwać. Czasem się któraś wyłamała, ale bardzo rzadko! Założenie ze strony kaznodziejów było niewątpliwie takie, że zawsze, w każdej sprawie i w każdych okolicznościach, oni wiedzą lepiej; zakonnice zaś nauczyły się to akceptować, najpierw dlatego, że potrzebują celebransa i muszą przyjmować jego warunki; a potem już z tradycji i z przyzwyczajenia.

"Znałam zakonnicę, której siostrzeniec, podówczas kleryk na pierwszym roku, przysłał w prezencie imieninowym nowo wydaną książkę o modlitwie, z dedykacją: „Kochanej cioci... aby ta piękna książka pomogła zrozumieć wartość modlitwy”. Dosłownie. Ciocia była już ćwierć wieku w klasztorze kontemplacyjnym, ale widocznie dotąd nie wiedziała, po co tam siedzi; na szczęście teraz już zrozumie.

W odważnej, bezpośredniej i osobistej rozmowie z Thomasem Leoncinim Franciszek zwraca się nie tylko do młodych ludzi całego świata – niezależnie od tego, czy są w Kościele czy nie – ale również do wszystkich osób odpowiedzialnych za ich wychowanie: rodziców, katechetów i nauczycieli.

Mówi o sile, mądrości i pasji, z równą swobodą nawiązując tak do osobistych wspomnień, jak do teologicznych dokumentów. Kontynuując swoje nauczanie ze Światowych Dni Młodzieży w Krakowie, zwraca uwagę na to, że młodzi powinni być w centrum naszych rozmów o Kościele, bo to oni są jego przyszłością.

W zgiełku codzienności modlitwa psalmami może przynosić pokój i ukojenie, dawać siłę, być kluczem do pokonywania trudności, niepewności i złości.

Rozdziały niniejszej książki są jak zapalane kolejno lampy – spróbuj rozświetlić swoje życie w jego przełomowych i trudnych momentach, zatrzymując się nad wybranymi tekstami z Księgi Psalmów i rozważając je wraz z Autorem.