Święty Karol de Foucauld - więcej niż modlitewnik - SKUTECZNI ŚWIĘCI

Dobrze urodzony, zdolny i ambitny młodzieniec, który planował zrobić karierę w wojsku, a Bóg wybrał go do innego celu i w specyficzny sposób skierował jego życiową drogę ku zdobywaniu dusz. Stał się wielkim czcicielem Maryi, która mu się objawiła, był niezwykle oddany Kościołowi i papieżowi, spełniał misję „nauczania wszystkich ludzi przykazań Bożych” – jak mówił.

Mistrz duchowego rozeznania, cenił naukę, ale wszystko czynił „ku większej chwale Boga”.

Dziś jest przede wszystkim patronem rekolekcji, ale także żołnierzy, szczęśliwych porodów, opiekunem matek oczekujących potomstwa, orędownikiem w czasie epidemii.

Rodzina „Skutecznych Świętych” stale się rozrasta. Tym razem poznamy św. Andrzeja Bobolę (1591-1657), jezuitę, misjonarza, wielkiego czciciela Maryi, męczennika.

Jego wspomnienie liturgiczne w Kościele katolickim obchodzone jest 16 maja. W książeczce znajdziemy szczegółową historię życia św. Andrzeja, poznamy, jak rozwijał się jego kult, i jak jest przedstawiany w ikonografii.

W prezentowanej książeczce znajdziemy dwie nowenny oraz Litanię do św. Andrzeja Boboli, a także wiele innych modlitw, m.in. o łaskę wiary i o jedność w ojczyźnie.

Listy św. Karola de Foucauld do kuzynki, Marii de Bondy, lepiej niż najlepsza biografia dają nam możliwość śledzenia jego kroków dzień po dniu od chwili wstąpienia do trapistów aż po Tamanrasset.

Pierwszy jego list został wysłany już dwadzieścia cztery godziny po wyjeździe z Paryża, ostatni zaś w dniu śmierci, 1 grudnia 1916 roku.

Adresatka tych listów, starsza o osiem lat pani de Bondy, bardzo szybko wzbudziła w sercu Karola podziw, co wyrażało się w jego coraz większym do niej przywiązaniu. O roli, jaką ta świecka kobieta odegrała w życiu brata Karola od Jezusa, wymownie świadczy fakt, że właśnie dzięki Marii poznał on księdza Huvelina.

Niniejszy długo oczekiwany zbiór listów, opatrzony wprowadzeniem Georges’a Gorrée, stanowi jedno z głównych źródeł, z których czerpali biografowie brata Karola od Jezusa.

„Z nielicznymi wyjątkami – napisał Roger Quesnel – listy te można uznać za duchowe wyznania, gdyż brat Karol opisywał w nich stany swej duszy, reakcje na poruszenia łaski, pragnienie wierności ideałowi Nazaretu oraz fundamenty, na których opierał życie wewnętrzne”.

Publikowanie we współczesnej nam epoce, choćby w przystępnej postaci, wyboru pism eremity tak przejrzystego i doskonałego, jakim był bł. Paweł (1476–1528), to świadome wyzwanie rzucone światu z ufnością i w nadziei, która nie zawodzi; w „szaleństwie” człowieka, który wie, że głupstwo u Boga jest mądrzejsze od zwodniczej mądrości ludzi.

Ten, kto wśród współczesnego zamętu szuka drogi, żeby wrócić do swojej izdebki, bez czego nie można spotkać żywej Prawdy, podejmie to wyzwanie. Erem może stanowić konkretną metaforę dla tak wielu spośród nas, którzy na pustkowiu teraźniejszości chcieliby zyskać pomoc, żeby żyć w „wewnętrznym klasztorze” przesyconym pragnieniem Boga.

Dla innych, bez wątpienia mniej licznych, ale „powołanych” w szczególny sposób, teksty zawarte w tej książce mogą służyć jako przewodnik do tego, by w dosłowny sposób znaleźć drogę do eremu: „O beata solitudo, o sola beatitudo!”.