Z samotności. Trzy medytacje o życiu chrześcijańskim - Henri J. M. Nouwen

To dzieło literatury duchowej zapoczątkowała zwykła prośba, z jaką przyjaciel zwrócił się do przyjaciela. Fred Bratman, świecki dziennikarz i pisarz, poprosił przyjaciela, a zarazem sławnego pisarza, Henriego Nouwena, żeby napisał książkę wyjaśniającą życie duchowe w sposób zrozumiały dla niego i jego przyjaciół, z pominięciem teologii i specjalistycznego języka. „Mów do nas o wizji większej niż nasze zmieniające się perspektywy i o głosie głębszym niż wrzawa środków przekazu. Tak, mów do nas o czymś albo o kimś większym niż my sami. Mów do nas o... Bogu”.

Opowieść o przyjaźni i samotności – dwóch stronach tej samej monety, jaką jest nasze życie. Praktyczna, z poczuciem humoru, głęboka, a chwilami wręcz wzruszająca. Zbudowana na przemyśleniach ks. Krzysztofa Grzywocza.

Wszystko co Bóg stworzył, było dobre, ale rzekł Bóg: „Nie jest dobrze, żeby człowiek był sam.” Rdz 2,18

Klasyczne dzieło na temat modlitwy – głębokie, dynamiczne, promieniejące, spójne, lśniące fragmentami prawdziwej mądrości i piękna. Książka ta ofiaruje nam lekcje słuchania i dyscypliny niezbędnej w długiej podróży życia do naszego prawdziwego, stałego domu. W jej krótkich, przejrzystych i zwięzłych akapitach odnajdujemy swoją własną potrzebę, aby zatrzymać się na chwilę, pomyśleć i posłuchać.

Znamy także ten wewnętrzny “motor”, który popycha nas do działania i rozprasza. Identyfikujemy się z tekstami opisującymi opór, jaki stawiamy cierpliwości, narzekając ciągle na to, jak jesteśmy rozproszeni, zapracowani, wyczerpani. Nouwen natomiast potrafi nas skutecznie wesprzeć.

Henri J. M. Nouwen, jeden z bardziej cenionych pisarzy religijnych naszych czasów, w poruszający sposób pisze o ludzkiej śmiertelności. Dzieląc się swoim doświadczeniem starzenia się, straty, żalu i lęku, subtelnie ukazuje dary, jakimi mogą obdarzać się nawzajem żyjący i umierający.

„Jeden z moich ulubionych opiekunów, Henri Nouwen wzywa nas do przyjęcia naszej śmierci jako części naszej duchowej podróży, a nie jej końca(...). Nouwena nadal trzeba czytać”.

Capital Times

"Powrót syna marnotrawnego" od lat znajduje się na liście katolickich bestsellerów. Autorem jest kapłan, który zrezygnował z cieplej posady na Harvardzie, aby opiekować się chorymi i upośledzonymi umysłowo.

"Przyglądam się ludziom, z którymi żyję, niepełnosprawnym mężczyznom i kobietom oraz ich opiekunom, dostrzegam w nich ogromne pragnienie posiadania ojca, w którym ojcostwo i macierzyństwo są jednym. Wszyscy oni wiele wycierpieli z powodu doświadczenia odrzucenia lub opuszczenia; wszyscy zostali zranieni w trakcie dorastania; wszyscy zastanawiają się, czy są godni bezwarunkowej miłości Boga, i wszyscy szukają miejsca, gdzie mogą bezpiecznie powrócić i poczuć dotyk rąk, które ich błogosławią" - pisał.

Ale potrzeba przebaczania, kochania i bycia kochanym, nie dotyczy jedynie ludzi chorych. Jest potrzebą każdego z nas. Potrzebą fundamentalną, dla której żyjemy. Żyjemy, aby kochać i być kochanymi. Jeśli mamy z tym problem, przyczyna może być tylko jedna: brak przebaczenia. Czasami przebaczenie jest trudne. Boimy się dotykać naszych ran, aby nie stracić komfortu dobrego samopoczucia. Czasami przebaczenie wydaje się wręcz niemożliwe. Jednak możemy być pewni, że gdy tych bolesnych ran dotknie Chrystus, będziemy uleczeni. Przebaczenie uzdrowi nasze życie.

Przypowieść o synu marnotrawnym jest bardzo głęboka i stanowi obraz relacji między Bogiem a człowiekiem. Autor zabiera czytelnika w podróż do samego serca. Serca ojca, syna, brata. Uczuć, emocji, decyzji. Bo czym innym są emocje, często niezależne od nas, moralnie neutralne, a czym innym przebaczenie, które jest świadomą decyzją woli, do której musimy dojrzeć.

Ta wspaniała książka jest śmiałym, szczerym i podnoszącym na duchu przesłaniem Henriego Nouwena na temat chrześcijańskiego przywództwa, a także źródłem prowokujących do myślenia i inspirujących wniosków, które dotyczą tego ważnego tematu.

Według Nouwena, chrześcijanie muszą porzucić swoje pragnienie posiadania władzy i przyjąć autorytet oparty na modlitwie i przebaczeniu. Akcent na życie w zdecydowany sposób skupione na Jezusie może służyć pomocą w formacji kapłanów i tych wszystkich, którzy pragną, by ich życiem kierowały Chrystusowe prawość i współczucie.

W czasie rocznego urlopu Henri przeżywa wewnętrzne zmagania pomiędzy wzrastającą potrzebą samotności, modlitwy, pisania i głębszej przyjaźni a pragnieniem wygłaszania kazań i wykładów. Ilekroć wraca do pisania, jest z tego zadowolony i często mówi o tym, że chciałby pisać więcej. Jednak jego zmagania o zlikwidowanie różnicy między ideałem a rzeczywistością są bardzo prawdziwe, bardzo bolesne i bardzo ludzkie. Książka pozwala na poznanie Henriego Nouwena w taki sposób, jakby to on sam mówił do czytelnika o swoich osobistych i najważniejszych sprawach, traktując go jak swego najlepszego przyjaciela.