Zranienia miejscem dojrzewania - Amadeo Cencini - Zeszyty Formacji Duchowej nr 72

Odkąd straszliwa zbrodnia dokonana na Golgocie, najbardziej absurdalna w historii, stała się narzędziem zbawienia, odtąd każda ludzka sytuacja, również ta najbardziej absurdalna i przeklęta, należąca do niepodlegającej zmianom przeszłości, może być napełniona miłością, może zyskać sens i motywację, może być wspominana przez pamięć zdolną nadać nową wartość zranionej historii. 

Ta książka jest zaproszeniem, by wyruszyć w drogę. Tym, który zaprasza jest Jezus. On jest „współczującym wędrowcem", który pozwala nam dotykać swoich ran, a „w Jego ranach jest nasze zdrowie" (Iz 53, 5.)

Wyruszając w drogę stajemy się podobni do Niego i nasze wewnętrzne zranienia stają się źródłem błogosławieństwa. Przez nasze rany wylewa się Boża miłość na tych, którzy jej potrzebują. Wyrusz w tę drogę i pozwól Zmartwychwstałemu rzucić światło na twoje rany.

Wszyscy grzeszymy. Nieustannie targają nami namiętności, zmagamy się z gniewem, zawiścią, negatywnymi emocjami. Nasza słabość nas przytłacza i odbiera nam nadzieję.

Droga, Bruzda, Kuźnia należą do klasyki duchowości - są codziennym wsparciem dla tysięcy katolików.Myśli św. Josemaríi Escrivy zawarte w tych dziełach, jasne i trafne, są jak wyraźne drogowskazy.

Podpowiadają, jak żyć, by codzienność była modlitwą, a praca – wyznaniem wiary.

Każdy z nas został w życiu zraniony – przez ludzi, którym ufaliśmy, których kochaliśmy, którzy nie chcieli lub nie potrafili nas kochać. Przez tych, którzy mieli nas chronić, przez tych, których my chcieliśmy ochraniać. W końcu przez samych siebie.

Kiedy poznajemy Neminem, jest jeszcze małą dziewczynką, pozostawioną samą sobie, bez czyjejkolwiek opieki i troski. Miłość zawodzi ją od najwcześniejszych lat jej dzieciństwa. Dlatego wyznacza cel swojego życia – zbudować dom.

„Prawdopodobnie Bóg nie istnieje, więc przestań się martwić i ciesz się życiem” (R. Dawkins): jest to stare przekonanie, zgodnie z którym radość i wiara w Boga nie mogą ze sobą współistnieć; jest tylko albo jedno, albo drugie. To przekonanie zakłada kolejne: wyobrażenie Boga zbyt poważnego, którego katecheza nie może zmienić. Smutek wielu chrześcijan nadal je umacnia.

To, kim jesteśmy dzisiaj, jest owocem naszych wolnych wyborów i działania łaski Bożej, a także tego, co dali nam nasi rodzice. Często w tym dziedzictwie otrzymujemy zranienia, które mimo upływu lat są przyczyną deficytów, ograniczeń i oporów w dorosłym życiu. Wielu ludzi ma problem z przyjęciem Boga jako dobrego Ojca.

Ale rana nigdy nie więzi definitywnie.