Asceza i dyscyplina. Droga piękna - Amedeo Cencini FdCC (płyta CD MP3)

Interesujący i piękny temat: kryzys jako godzina Boga. Już sam tytuł pomaga nam poprawnie interpretować to pojęcie. Gdy mówimy o kryzysie, myślimy często o trudnych sytuacjach. Oczywiście, kryzysy to także te szczególne sytuacje. Najpierw jednak warto uwzględnić etymologiczne znaczenie tego słowa.

Kryzys oznacza zasadniczo zdolność człowieka do decyzji, dokonywanie przez niego wyboru. Człowiek żyje, dokonując wyborów – to jest jego stała postawa. Nie czeka, aż zdarzą się szczególne sytuacje, ale uczy się, jak najlepiej przeżywać każdy moment swojego życia, stale zadając sobie pytanie: jaka jest w tej chwili najlepsza rzecz, jaką mógłbym zrobić?

Milczenie, które ułatwia skupienie i wejście w siebie, otwarcie się na Boże natchnienia i słowa nauczycieli prawdy.

Milczenie mające wpływ na nasze dowartościowanie.

Milczenie, pomagające nam lepiej służyć bliźnim.

Czym jest i w czym pomaga milczenie – prosto i rzeczowo.

Cielesność i duchowość – dwie wartości, których nie wolno przeciwstawiać. Jak wdech i wydech tworzą jedno. Są dla siebie nawzajem niezbędne. Wzajemnie o sobie informują. To, co cielesne wyjaśnia się przez to, co duchowe i odwrotnie.

Najważniejszym celem formacji do kapłaństwa jest, aby prowadziła do wewnętrznego ukształtowania w wychowanku usposobienia i uczuć Do­brego Pasterza.

Potrzeba kierownictwa duchowego w codzienności rodzi się ze świadomego życia Słowem.

Teksty prezentowane w książce “Służyć Prawdzie Rekolekcje Kapłańskie” są owocem pracy oraz refleksji, które kardynał Sarah ofiarował kapłanom w trakcie rekolekcji w lutym 2020 roku.

Był to czas dzielenia się wiarą oraz głębokim i osobistym kapłańskim doświadczeniem.

W swoich rozważaniach autor proponuje klasyczną drogę ascezy w odniesieniu do życia kapłańskiego. Dziś jest to już niestety droga prawie zapomniana, mówi się o niej niewiele albo zupełnie pomija ją milczeniem.

Czy kapłan może żyć bez osobistej, ciągłej i solidnej ascezy? Według kardynała Sarah, tak jak według wszystkich ludzi głęboko uduchowionych z minionych epok, jest to niemożliwe. Posługa kapłańska wywiera zbawienny i głęboki wpływ na życie osobiste i apostolat tylko wówczas, gdy pełni ją ktoś, kto ze swym stanem życia, przeżywanym w łasce i odpowiedzialności, łączy stosowną ascezę. (…)

„Ludzie nie mają przyjaciół, ponieważ nie ma sklepów z przyjaciółmi” – czytamy w „Małym Księciu” Antoine'a de Saint-Exupéry'ego.

Współczesny człowiek żyje coraz szybciej, ale nie przestaje tęsknić za bliską relacją, za czymś, w czym może być sobą i otworzyć serce przed drugą osobą.

Czy można przyjaźnić się z innymi, nie będąc przyjacielem dla siebie? Jak można być dobrym przyjacielem dla siebie? Jak odróżnić prawdziwą przyjaźń od iluzji? Jak przyjaźnią się kobiety, a jak mężczyźni? Co wspólnego ma miłość z przyjaźnią? Jak wychowywać i formować do dojrzałej przyjaźni? To przykłady pytań, na które próbowano znaleźć odpowiedź w tej sesji o przyjaźni łączącej elementy psychologii i duchowości.

Duchowa odpowiedź na skandale w zakonach i wspólnotach

Ojciec Dysmas de Lassus, przeor Wielkiej Kartuzji – zgodnie z charyzmatem swego zakonu – zabiera głos niezwykle rzadko. Tym razem jednak, poruszony skandalami, które dotknęły wspólnoty życia religijnego, postanowił poszukać w teologii, duchowości monastycznej i psychologii lekarstwa na zadane rany. Wraz z zaproszonymi współpracownikami analizuje, jakie zagrożenia i wypaczenia mogą się pojawić w formacji i późniejszym życiu zakonnym oraz do czego mogą prowadzić. Pokazuje również jak ich uniknąć.

Panie, daj nam odwagę, byśmy nigdy nie zgadzali się na to, czego nie sposób zaakceptować, i nie zamykali oczu i uszu, kiedy cierpisz, byś kiedyś nie musiał nam powiedzieć: „Ja jestem Jezus, którego milcząco pozwoliłeś wykorzystywać”. Głęboka noc karygodnego milczenia dobiega końca i zbliża się świt...

Kontemplacja Chrystusa i świata stworzonego przez Boga ma przemieniającą i uzdrawiającą nas moc – uświęca nasze patrzenie.

Susan Pitchford, w oparciu zarówno o naukową wiedzę socjologiczną, jak i pracę z duchowością oraz na podstawie własnego doświadczenia, radzi, jak pozbyć się fałszywego wyobrażenia o sobie i odnaleźć własne „ja”. Przedstawia kolejne etapy prowadzące do Boga: oczyszczenie, oświecenie, zjednoczenie i uzdrowienie. Podkreśla wagę poznania swojego typu osobowości i konieczność zdekonstruowania kłamstw i wyobrażeń, w które uwierzyliśmy. Tłumaczy, jak korzystać ze zmysłów podczas modlitwy.

Dzięki jej podpowiedziom odkryjemy swoją indywidualność oraz pogłębimy relację z Bogiem.