Żyję we wspólnocie Kościoła - ks. Zbigniew Sobolewski

Zapraszamy do zapoznania się z naszą wyjątkową pamiątką - dyplomem z okazji rocznicy urodzin w formacie A4. Pakiet zawiera 10 sztuk dyplomu.

To idealny sposób na uczczenie tego wyjątkowego dnia niezależnie od wieku jubilata.

Nasz dyplom został stworzony z myślą o uniwersalności, dlatego ksiądz, który wręcza ten upominek, może wpisać na nim dowolną cyfrę, co sprawia, że pamiątka ta nadaje się zarówno dla dzieci, jak i osób dorosłych. Dodatkowo, grafika nawiązująca do Eucharystii, z Najświętszym Sercem Pana Jezusa, dodaje dyplomowi uniwersalnego charakteru i głębokiego znaczenia duchowego.

Dyplom umożliwia wpisanie przez duszpasterza imienia i nazwiska jubilata, daty oraz miejsca odprawienia Eucharystii, co czyni go jeszcze bardziej personalizowanym i wyjątkowym. Oczywiście, na dyplomie znajduje się również miejsce na podpis kapłana.

Duży, czytelny druk w ciepłej kolorystyce sprawia, że nasz pamiątkowy dyplom będzie miłym dodatkiem do obchodów urodzin, będąc jednocześnie wyrazem radości ze wspólnej modlitwy w tym wyjątkowym dniu.

Niech ten wyjątkowy dyplom będzie piękną pamiątką na lata, przypominającą o radości i błogosławieństwach obecnych w życiu jubilata.

Format A4

Ilość - 10 sztuk dyplomu

Biblijna historii narodu izraelskiego za­pra­sza do odczytania wyzwań, przed którymi stoimy dzisiaj jako wierzący w jednego Boga.

Powrót z wygnania babilońskiego do Jerozolimy i Judy skutkował koniecznością gruntownej odbudowy wszystkich aspektów życia re­ligijnego, moralnego i politycznego wyznawców Boga. Dokonywała się ona z ogromnymi trudnościami, ponieważ repatrianci stanęli wobec trudnych wyzwań związanych z samookreśleniem się w no­wych wa­runkach.

Po kilkudziesięciu latach niemałej stagnacji odpowiedzial­ność za odbudowę w połowie V w. przed Chrystusem podjęli Ezdrasz (reformator religijny) i Nehemiasz (reformator polityczny). Ich działal­ność położyła podwaliny pod nowy kształt religii biblijnego Izraela, określany mianem judaizmu.

Tematy konferencji: 

Niebanalne, esencjonalne i prowokujące do myślenia teksty o Kościele

Być z Kościołem, gdy przeżywa momenty swojej świetności, swój „złoty wiek”, nie jest trudno. Wyzwaniem stają się chwile, w których przechodzi on przez „noc”; okresy, gdy zmaga się ze swoimi grzechami. Jak pisać o kondycji wspólnoty uczniów Jezusa, nie tylko nie bojąc się trudnych tematów, ale także wyznając Kościół, który ma być miejscem, gdzie szuka się wiary? Ksiądz Andrzej Draguła stara się znaleźć balans między koniecznym realizmem a chroniącą od rozpaczy nadzieją.

Kościół, który wyznaję, widzi grzech, osądza go, ale się na nim nie zatrzymuje. Widzi dalej i żyje nadzieją, którą pokłada w tym, którego Mistycznym Ciałem jest – w Chrystusie, oraz w Duchu Świętym, który go jednoczy i udziela mu własnej świętości.

Autor nie daje banalnych odpowiedzi na nurtujące wielu ludzi pytania o Kościół, ale pisząc o sytuacji katolików, kwestii apostazji, przyszłości parafii czy seminariów duchownych, szuka przestrzeni wiarygodności oraz symptomów zmian.

Wychodzi naprzeciw człowiekowi XXI wieku, jego oczekiwaniom i tęsknocie za wspólnotą ludzi wierzących, którym „radość i nadzieja, smutek i trwoga” współczesnych nie są obce. Nie traci wiary w to, że pojawiają się jaskółki zwiastujące wiosnę Kościoła w Polsce.

Odkryj żywy Kościół i zacznij go tworzyć 

Czy Kościół jest dla ciebie ważny? Czy czujesz się w nim jak w domu? Czy wciąż jest dla ciebie wspólnotą żywą? 

Kardynał Grzegorz Ryś w trzech obrazach ukazuje fascynującą wizję Kościoła, jakiego chciał Bóg. Pisze o zstępującym z nieba mieście ludzi wolnych i równych sobie, rodzinie tworzącej nowe więzy krwi oraz oblubienicy Baranka.

W prosty, przystępny sposób wprowadza nas w te zachwycające przestrzenie, zachęcając, byśmy każdego dnia na nowo odkrywali, „jak Bóg pomyślał Kościół”, i starali się Jego pomysł wcielać w życie.

Książka zbiera nauczanie kard. Rysia o Kościele wygłoszone do różnych grup, stając się ważnym zaproszeniem do troski o wspólnotę, którą tworzymy. 

Jak założyć wspólnotę i dobrze ją prowadzić, słuchając Ducha Świętego? Jak odnaleźć w niej swoje miejsce? Jak nie pozostać tylko krytykantem, ale efektywnie włączać się w tworzenie wspólnoty? Jak rozpoznawać charyzmaty, prowadzić spotkanie modlitewne i mówić świadectwo?

Na te i wiele innych pytań znajdzie w tej książce odpowiedź każdy, kto czuje się odpowiedzialny za swoją wspólnotę. 

Święty Tomasz z Akwinu wielokrotnie wyrażał przekonanie, że miłosierdzie człowieka wobec dusz czyśćcowych milsze jest Bogu od tego, jakie świadczą żyjącym na ziemi, ponieważ cierpienie zmarłych o wiele przewyższa ból żyjących na ziemi.

Stąd można zrozumieć, że potrzeba modlitw za dusze okazuje się znacznie większa od potrzeby orędownictwa za sprawy ludzi przebywających na ziemi.

Książkę można polecić zarówno osobom, które są zaangażowane w dzieło pomocy duszom czyśccowym, ale także tym, które wątpią w istnienie czyścca. Jeden z rozdziałów w całości poświęcony jest biblijnym odniesieniom, które egzegeci przypisują do czyścca.

„Każdy, kto wstawia się za duszami czyśćcowymi, wypełnia dzieła miłosierdzia większe od tego, jakie mógłby wyświadczyć ktoś bogaty nawet w najhojniejszym geście wobec ubogiego”.
Święty Robert Bellarmin, włoski kardynał

Niniejsza książka to owoc kilkudziesięcioletniego obcowania z tekstami św. Jana od Krzyża oraz sesji u braci dominikanów w ramach Letniej Szkoły Duchowości Chrześcijańskiej pt. „Droga do Boga według św. Jana od Krzyża” w sierpniu 2023 roku w Ustroniu-Hermanicach.

Autor pisze we wstępie:

Zazwyczaj we wstępach kurtuazyjnie życzy się dobrej lektury. A ja chciałbym raczej Cię ostrzec: lepiej tej książki nie czytaj! Dlatego że gdybyś poznał rzeczy święte, najświętsze tajemnice, a potem zmęczony lub – co gorsza – znudzony odłożył ją na półkę, nie byłbyś bez winy. Bo mistyka to zobowiązanie, wieczyste zobowiązanie, które przebija się w teraźniejszość jak gwałtowne zwiastowanie i ogłasza świętość czasu przeznaczeń.

A Bóg przeznaczył „duszę do chwały i określił tę chwałę […] od wieków, zanim ją jeszcze stworzył. To przeznaczenie jest tak właściwe duszy, że żadne zdarzenia przychylne czy przeciwne, wzniosłe czy niskie nie potrafią jej nigdy tego czegoś odebrać, lecz to, co jej Bóg przeznaczył od wieków, będzie posiadała na wieczność” (PD 38, 6).

Huragan takich słów rozbija wszelkie stosowane miary i strąca w otchłanie bez dna. Tu nie można ani siebie ocalić, ani czegoś wygrać, bo człowiek musi być pokonany. A tym, co pokonuje, co zwycięża – jest Miłość. U św. Jana od Krzyża doprowadzona jest ona do szaleństwa. Tym szaleńcem jest przede wszystkim Bóg, który kocha człowieka bardziej niż siebie. A tego nie mógł wytrzymać pewien świetlany gentleman na początku czasów.

Lektura Jana to – jak sam zechciał to nazwać – wydobywanie diamentu duszy z błota, sadzy czy nawarstwień smoły (por. DGK I, 9, 1). Jego słowa to strofy o nieprawdopodobnym pięknie duszy ludzkiej, to kreślenie i wykreślanie słów – słów niesłychanych o Bogu rozmiłowanym: „Bo i któż może opisać to, co On pozwala zrozumieć duszom rozmiłowanym, w których mieszka?

I kto ośmieli się wyrazić słowami to, co On im daje odczuć? Kto wreszcie może wyrazić pragnienia, które w nich wznieca?” (PD prolog, 1).