Wydawnictwo Sióstr Loretanek

Spotkać żywego Boga w Słowie, to nauczyć się siadać u stóp Jezusa: aby Go słuchać, by się Nim nasycić, by znaleźć w Nim prawdziwy odpoczynek , aż w końcu by odnaleźć Pana w zwykłej codzienności.

Coraz częściej chcąc rozwijać i pogłębiać swoje życie duchowe powracamy do rozważań Słowa Bożego. Nowowydany V tom Lectio Divina, obejmujący dni powszednie okresu zwykłego (rok II) może nam w tym skutecznie pomóc.

Św. Hieronim powiedział: “Nieznajomość Pisma Świętego jest nieznajomością Chrystusa”. Chrześcijanin to człowiek, który szuka wszelkich sposobów, by bardziej zbliżyć się do Boga. Goni w ciągu dnia za chwilą ciszy, by choć przez moment myśli swoje skierować do swojego Ojca. Szuka takich obrazów, które ukażą Jego oblicze. I wreszcie, nadsłuchuje takich słów, które pomogą mu głos Boga usłyszeć.

Chrystusa można poznać w Jego Słowie. To jedyny wiarygodny głos... Tak łatwo dziś zaufać ludzkim słowom - doczesnym, ulotnym, często nieprzemyślanym... Tak łatwo wpaść w smutek, rozpacz, bo ktoś coś powiedział, bądź czegoś nie powiedział. Słowo nasze służy niekiedy plotce, pomówieniu, domysłom, insynuajcom, sensacji i w końcu manipulacji. Słowo człowieka może więc przerażać i ranić. Jakże więc wierzyć i ufać ziemskim doradcom w sprawach najważniejszych, dotyczących wiary i życia naszego?

Warto więc zatrzymać się codziennie nad Słowem Bożym, by mieć nieustanny kontakt ze słowem Miłości. Modlitwa i rozmyślanie z Pismem Świętym pomogą zachować nam siłę, wewnętrzny pokój oraz zaufanie, że Ktoś to życie prowadzi. Pomocą w codziennej medytacji jest kolejny tom Lectio divina na dni powszednie okresu zwykłego (od 9. do 17. tygodnia) - pozycja, dzięki której Stowarzyszenie Wydawców Katolickich uhonorowało nasze wydawnictwo nagrodą FENIKS 2008. Komentarze Ojców Kościoła, świętych, mistrzów życia duchowego wyjaśniają to Słowo. Tak przeżyty czas rozmyślania pomoże nam, nie tylko w dni świąteczne, ale także w powszednie, zbliżyć się jeszcze bardziej do Chrystusa. I jak zwykle dołączona do książki jest zakładka - przedstawiająca etapy lectio divina:
1. lectio czytanie
Wolno i uważnie czytać tekst Pisma Świętego
2. meditatio medytacja
Zastanawiać się nad treścią każdego zdania i porówywać ze sobą podobne teksty.
3. oratio modlitwa
Modlić się przeczytanym tekstem lub odpowiednim Pslmem.
4. contemplatio kontemplacja
Rozkoszować się Bogiem i dostrzegać Jego obecność w historii.
5. actio działanie
Dokonywać wyborów zgodnie ze wskazaniami Słowa Bożego.

Serdecznie polecamy całą serię “przynoszącą teksty, dzięki którym codzienna lektura Bożego słowa, klucza do zrozumienia samego siebie, drugiego człowieka, ale i Boga, stać się może medytacją przemieniającą życie”.

Zasmakowawszy systematycznej lektury, rozglądasz się za kolejnymi tomami, jakbyś bez nich już nie mógł żyć, jakbyś bez nich był bardziej bezradny i słabszy duchowo. Następuje duchowe uzależnienie od codziennego pokarmu, potrzebujesz go jak chleba powszedniego. Czy jest to kolejna lektura dobrej książki w twoim życiu? Nie, czuję niedosyt tego określenia. A może jest to lektura ewoluująca ku medytacji, modlitwie, ku cichemu osobistemu dialogowi z Panem, ku budowaniu solidnego fundamentu pod codzienne decyzje, podejmowane mądrze, pod natchnieniem Ducha Świętego, w świetle Bożego Słowa. Wszystko to prawda. Jednak ciągle nie mam satysfakcji, powyższe słowa nie dookreślają tego wszystkiego, co dzieje się pomiędzy tobą a owymi kolorowymi jak barwy okresów liturgicznych tomami kolekcji.

Lektura „Lectio divina” jest ułożona według klucza czytań Lekcjonarza mszalnego – codziennych czytań z liturgii Mszy świętej. Buduje wiarę, w której dokonuje się spotkanie sakramentalne z Jezusem – Eucharystią. W sercach tych, którzy karmią się codziennie Słowem, rodzi się potrzeba uczestnictwa we Mszy świętej i karmienia się Ciałem Chrystusa. Księgi, które odczytuję, wyprowadzają na pustynię, pozwalają "usłyszeć" ciszę. Ciszę, która nie dopada mnie jak wróg stawiający niewygodne pytania, ciszę, przed którą nie uciekam i której się nie obawiam. W takiej ciszy słyszę „szmer łagodnego powiewu” (1 Krl 19, 12), rozpoznaję objawiającego się w moim życiu Boga. Dostajemy do rąk broń, dzięki której nasza walka o Boga toczy się zwycięsko. Nie pozwolimy sobie wydrzeć wiary żywej, nie damy sobie zepchnąć wiary na boczny tor życia, gdzieś na pięć minut przed zaśnięciem.

Tradycyjnie znajdziemy w ósmym tomie kolekcji „Lectio divina” także zakładkę – ściągawkę przebiegu lektury duchowej. Zawiera ona wyjaśnienie – w sposób obrazowy – metody modlitwy słowem Bożym: 1. Lectio – czytanie – wolno i uważnie czytać tekst Pisma Świętego. 2. Meditatio – medytacja – zastanawiać się nad treścią każdego zdania i porównywać ze sobą podobne teksty. 3. Oratio – modlitwa – modlić się przeczytanym tekstem lub odpowiednim psalmem. 4. Contemplatio – kontemplacja – rozkoszować się Bogiem i dostrzegać Jego obecność w historii. 5. Actio – działanie – dokonywać wyborów zgodnie ze wskazaniami słowa Bożego. W tym celu na każdy dzień zaproponowane jest jedno zdanie z rozważanego Słowa jako akt strzelisty, np. „Daj mi poznać drogi Twoje, Panie, i naucz mnie Twoich ścieżek” (Ps 25, 4). Warto go powtarzać w ciągu dnia i mozolnie uczyć się rozpoznawać dynamikę życia ukrytą w słowie Bożym. Po otrzymaniu tej publikacji nie możesz skarżyć się, że brak ci nauczyciela, przewodnika modlitwy.

Weź „Lectio divina”, czytaj i ucz się modlitwy opartej na słowie Bożym, wzmacniaj się duchowo. Zobaczysz, jak zaczniesz się zmieniać, stale, ruchem jednostajnie przyspieszonym w górę, ku niebu!

Serdecznie polecamy całą serię “przynoszącą teksty, dzięki którym codzienna lektura Bożego Słowa, klucza do zrozumienia samego siebie, drugiego człowieka, ale i Boga, stać się może medytacją przemieniającą życie”.

Kongregacja do spraw Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego w dniach od 27 do 30 listopada 2014 roku odbyła Zebranie Plenarne na temat: „Młode wino w nowych bukłakach. Życie konsekrowane 50 lat po Lumen gentium i Perfectae caritatis”, kierując swą uwagę na tę drogę, jaką przebyło życie konsekrowane w okresie posoborowym, i starając się w syntetyczny sposób odczytać wyzwania nadal otwarte.

Arcybiskup Chaput w swojej najnowszej książce - inteligentnej, celnej, rzeczowej, dowcipnej i inspirującej - wyraziście przedstawia, czym powinien być i jak powinien działać Kościół w kontekście postchrześcijańskiej kultury.

Powołując się na autorów tak różnych jak Alexis de Tocqueville, kardynał Newman, Benedykt XVI, MacIntyre czy starożytny autor Listu do Diogenta, dowodzi, że Kościół nie powinien wycofywać się ze świata, ale że ma być wewnątrz niego światłem i zaczynem. 

Dla każdego katolika nad Wisłą, który szuka umocnienia wiary w czasach obecnego zamętu, ta książka będzie solidną porcją nadziei. Nie naiwnego optymizmu, ale właśnie nadziei.

Bezpośrednią inspiracją do pochylenia się nad osobą Maryi były dla mnie rekolekcje prowadzone przez Jose Prado Floresa, założyciela Szkoły Ewangelizacji Świętego Andrzeja (SESA). Zachęciły mnie one do odnalezienia prawdziwej ikony Maryi. Sięgnąłem wówczas po adhortacje apostolską Pawła VI Marialis cultus, w której znalazłem pomoce do renowacji ikony Maryi w moim życiu.

Jako podstawowe narzędzie obrałem klucz biblijny, czyli wskazanie jak Słowo Boże maluje Maryję. Paweł VI przypomniał o zasadzie chrystologicznej i eklezjologicznej, które pozwalają odkryć prawdziwą wartość Maryi w historii zbawienia, bez zagrożenia popełnienia błędu przewartościowania albo niedowartościowania Matki Bożej. Zrozumiałem wówczas, że ktoś, kto nie docenia Maryi, ponosi wielką stratę, ten zaś, kto przewartościowuje Jej rolę, zasłania prawdziwe piękno Matki Zbawiciela.

Blask Maryi płynie z Jej prawdziwego oblicza, które nie potrzebuje ani nic przysłaniać, ani nic podkolorowywać i złocić. Ona jest pierwszą na drodze wiary, która podąża za objawieniem Jezusa Chrystusa, dlatego jest skarbem i inspiracją dla każdego wierzącego. Jest też ogromnie pokorna i jakby przezroczysta, dlatego każdy, kto się w Nią zapatrzy, zauważy, że kontempluje samego Jezusa Chrystusa. Ona bowiem lubi być skromnym tłem dla swego Syna.

Niech podążanie za pokorną Służebnicą Pana wzmocni naszą pobożność Maryjną i oczyści nas z niepotrzebnych przejawów dewocji.

To chyba najbardziej niezwykła książka Michela Quoista. Pokazuje, czym jest miłość. I to ta bez przymiotników.

Bo miłość, o której Quoist pisze, jest w istocie swej i prawdziwa, i jedyna, i wieczna.

O miłości tej rozmawiają tajemniczy nieznajomy i młody człowiek szukający w życiu swej drogocennej perły. Ów nieznajomy wskazuje na miłość, która choć trudna, jest możliwa, aczkolwiek po spełnieniu pewnych warunków.

Quoist w tej książce zachęca, by szukać tej najwspanialszej z pereł, tej, co sprawia, iż życie zaczyna nabierać sensu… Zresztą, czyż nie urzekają słowa, jakie słyszymy na końcu tych rozważań: „Nie trzeba dużych bagaży, aby wyruszyć w życie. Wystarczy miłość”.

Na czym polega fenomen dialogu i zarazem prostota treści, którą oferuje nam Stephanie Gray Connors w swojej książce Z miłości do życia?

Autorka dotyka rozumu i serca człowieka, pokazując, że tylko taka postawa stwarza możliwość dobrej komunikacji międzyludzkiej i daje szansę na prawdziwe spotkanie.

W oparciu o swoje wieloletnie doświadczenie rozmów z różnymi osobami na temat aborcji Stephanie opracowała praktyczny przewodnik, który uczy nas krok po kroku, jak i jakie pytania zadawać rozmówcy.

Bazuje na wiedzy medycznej oraz opowiada prawdziwe historie z życia swojego i innych, co sprawia, że jest to pozycja autentyczna, a zarazem łatwa w odbiorze.

Dostajemy do rąk prosty klucz do tego, jak rozmawiać o aborcji.

Jak? Bez lęku, bez zawstydzenia, bez niechęci czy złości, lecz poprzez zadawanie pytań, stosując język miłości, logiki i prawdy.

Wraz z wejściem religii do szkół pojawił się nowy problem katechezy parafialnej przygotowującej do sakramentów. Religia w szkole jest miejscem przekazu wiedzy, katecheza parafialna natomiast ma za zadanie ożywienie i pobudzenie wiary.

Program duszpastersko-liturgiczny przygotowania do Pierwszej Komunii świętej jest odpowiedzią na potrzebę katechezy parafialnej osadzonej we wspólnocie i w liturgii. Ma ona na celu wzmocnienie wiary rodziców dzieci przygotowujących się do Pierwszej Komunii świętej, tak by sami ugruntowani w wierze prowadzili swe dzieci ku Bogu.

Ze Wstępu