Marcybella czyli uwagi monastyczne o psalmie 119 (część 2) - Małgorzata Borkowska OSB

Jeżeli zakonnica czuje się nieszczęśliwa, może powinna by sprawdzić, jak zachowuje prawo Pańskie. Oczywiście w tym momencie siostra Petronela odpowiada natychmiast, że nieszczęśliwa jest nie dlatego, że sama nie zachowuje prawa, ale dlatego, że go nie zachowuje jej otoczenie. Nie jest winowajczynią, tylko ofiarą cudzych win i wykroczeń przeciw prawu Bożemu. Ale psalmista nie mówi: Szczęśliwy, który żyje pośród ludzi zachowujących prawo Pańskie, tylko: Szczęśliwy, który sam postępuje zgodnie z prawem Pańskim.

Czy psalmista z nas drwi? Albo może nie zna życia i nie wie, co nam potrafią nabruździć bliźni? Wie aż za dobrze! Wie i to, co inni nam potrafią zrobić, i co my innym. I wie, że zważone na sprawiedliwej szali, bez egoizmu, nerwów i jednostronności, bardzo często jedno drugie wyrównuje; a jeżeli zostawia kogoś bardziej winnym, to może czasem właśnie nas, a nie nasze otoczenie.

Ale psalmista wie także, co jest istotą szczęścia; nie wyrównanie naszych rachunków z bliźnimi, ale wierność Bogu. Nic nie daje takiego szczęścia jak czyste wobec Boga sumienie. Dlatego powiedziano: Szczęśliwi, których droga nieskalana.

Jakże złożony jest skład chemiczny naszego świata! Niby pierwiastków chemicznych jest mniej niż sto (może teraz już i nieco więcej, nie wiem), ale kombinacji tych pierwiastków, i to w różnych formach i proporcjach, po prostu nie ma końca. Coraz to odkrywamy jakąś nową, bądź już istniejącą, bądź możliwą do sporządzenia. Bóg jakby bawił się z nami w grę „Ciepło-zimno".

Sto lat temu ludzie wierzyli, że już znaleźli prawie wszystko, co On ukrył, a tę niewielką resztę, jaka jeszcze pozostała, odnajdą wkrótce. Obecnie raczej gotowi są mniemać, że każde nowe znalezisko naprowadza na ślad wielu innych, pole poszukiwań rośnie w postępie geometrycznym i zabawa ma wszelkie szanse okazać się najlepszym na ziemi modelem nieskończoności.

Przeor z Fonte Avellana jest autorem 180 listów – z których wiele to obszerne traktaty teologiczne czy moralizatorskie – żywotów świętych, licznych kazań i poezji.

Mimo ogromnego wpływu, jaki eremita wywarł na współczesnych oraz potomnych (np. na Dantego, Petrarkę i Boccaccia), pozostaje on wciąż najmniej znanym Doktorem Kościoła. Wybitny znawca myśli Damianiego Christian Lohmer uznał wręcz, że znają go jedynie „wtajemniczeni” .

Idee głoszone przez Piotra Damianiego nie zawsze były rozumiane (albo też: przyjmowane) nawet przez ludzi Kościoła, dopiero w roku 1828 Leon XII oficjalnie ogłosił Avellanitę Doktorem Kościoła.

Nasza osobista medytacja włącza się w ogromny nurt kontemplacji Chrystusa i Jego oblicza, trwający przez całe dwa tysiące lat. Mamy ogromne bogactwo doświadczeń poprzednich pokoleń. Zostało nam ono dane, abyśmy się nim wspierali w naszej drodze.

"Chrystus centrum życia. Wybór tekstów z tradycji monastycznej" to teksty dotyczące osoby Jezusa Chrystusa, które są wyrazem doświadczenia mnichów z różnych okresów historii.

To głośne, klasyczne już dzieło zostało okrzyknięte najbardziej wymowną ze wszystkich książek Fultona J. Sheena. Będąc owocem wielu lat refleksji, modlitwy i badań, ta dramatyczna i poruszająca opowieść o narodzinach, życiu, ukrzyżowaniu i zmartwychwstaniu Chrystusa jest zarazem pełnym żarliwości, fascynującym portretem Boga-człowieka, nauczyciela, uzdrowiciela, a nade wszystko Zbawiciela, którego obietnica podtrzymywała w ludzkości nadzieję przez tysiąclecia.

Życie Jezusa Chrystusa autorstwa abp Sheena to pasjonujące połączenie filozofii, historii i egzegezy biblijnej, napisane przez najbardziej znanego, szanowanego, a przez wielu wręcz uwielbianego amerykańskiego katolickiego duchownego XX wieku, które od dawna jest źródłem inspiracji i wskazówek.

Drewniane ozdobne serce z cytatem o tematyce małżeńskiej "Miłość ćwiczy się w cierpliwości, a doskonali w przebaczaniu"

Deska pokryta farbą oraz nadrukowanym cytatem biblijnym.

Zapakowane w folię oraz z przypiętym liścikiem do wypełnienia.

Rozmiar: 21x16 cm, Grubość serca: 3 cm

Przeznaczona do postawienia.

Chrześcijaństwo smutne i opresyjne obce jest przesłaniu Ewangelii. Amedeo Cencini zaprasza do odkrycia na nowo autentycz­nego wy­miaru radości, która jest solą życia człowieka wierzącego.

W świe­tle Słowa Bożego i refleksji psychopedagogicznej ukazana będzie istota radości. Radość nie jest sprawą taniego, chwilowego do­brego samopoczucia, ale sprawą treści, dojrzałości i wewnętrznej solid­ności osoby, sprawą doświadczenia i mądrości życiowej, dzięki której chrze­ścijanie, ludzie radości, uśmiechu i dobrego humoru, stają się apo­stołami optymizmu, który płynie z pewności nadziei.