O przyjaźni. Rozmowa XVI z Abba Józefem - Jan Kasjan

Prezentowana w niniejszej książeczce Rozmowa XIV. O wiedzy duchowej dotyczy pewnego szczególnego sposobu modlitwy i lektury Pisma Świętego.

Tekst rozmowy dotyczy zdobywania wiedzy duchowej, czyli tej najtrudniej dostępnej, poprzez wytrwałą medytację Pisma Świętego.

Niemożliwe jest owocne dążenie do wiedzy duchowej, czyli właściwego zrozumienia Pisma Świętego, jeśli nie prowadzi się jednocześnie takiego życia, które zmierza do wykorzenienia wad i wzrostu cnót.

Księga Rut należy do tych ksiąg Starego Testamentu, po które stosunkowo chętnie i często sięgamy. Postać Rut nie tylko pojawia się w rodowodzie Jezusa, ale przede wszystkim inspiruje do tego, by w jej świetle odczytywać własną sytuację.

Przyjaźń z Noemi stała się dla Rut drogą do wiary w Boga Izraela – odkrycia w Nim wiernego Opiekuna i Stróża. W Nowym Testamencie nie odnajdziemy tak szczegółowego opisu relacji między kobietami, a nawet szerzej - w ogóle opisu ludzkiej przyjaźni i jej kolejnych etapów. Tymczasem przyjaźń jest drogą, na której spotyka nas Pan, chcąc uczynić nasze życie nie tylko „jakimś”, ale w pełni szczęśliwym.

Sentencje mnichów to pouczające mądrości ubrane w krótkie opowieści z życia religijnych mędrców. Przypowieści pełne są refleksji i przemyśleń, czasem praktycznych porad, które pokazują zagadnienia „miłości” i „przyjaźni” w świetle doświadczenia mnichów. Słowo, zapomniane trochę jako narzędzie pomocy, w prezentowanych przypowieściach staje się wsparciem dla ludzi szukających porady, rozwiązania problemu, czy wskazania drogi postępowania w konkretnej sytuacji.

Zebrane przypowieści to zbiór mądrości mnichów i pustelników – ich asceza, odrzucenie dóbr życia codziennego, ubogaciło ich życie duchowe, z którego, jak widać, możemy korzystać do dzisiaj.

Opowieść o przyjaźni i samotności – dwóch stronach tej samej monety, jaką jest nasze życie. Praktyczna, z poczuciem humoru, głęboka, a chwilami wręcz wzruszająca. Zbudowana na przemyśleniach ks. Krzysztofa Grzywocza.

Wszystko co Bóg stworzył, było dobre, ale rzekł Bóg: „Nie jest dobrze, żeby człowiek był sam.” Rdz 2,18

Kolejny tom Rozmów Jana Kasjana, w znakomitym przekładzie ks. Arkadiusza Noconia.

W tomie drugim sięgamy po tematy, które w nie mniejszym stopniu miały wpływ przez wieki na to, w jaki sposób ludzie Zachodu mówili i myśleli na tematy związane z życiem duchowym.

Rozmowa XIV zajmuje się w zasadzie wykładem podstaw tego, co później zostanie określone jako lectio divina; Rozmowa XVI podejmuje klasyczny dla piśmiennictwa łacińskiego temat przyjaźni choć, jak to Kasjan, czyni to w dość przewrotny sposób poświęcając ostatecznie większość uwagi temu, co prawdziwej przyjaźni się sprzeciwia, a mianowicie wadzie gniewu.

Po tym, jak na prośbę błogosławionych biskupów Helladiusza i Leoncjusza ułożyłem i wydałem, za łaską Chrystusa, [pierwsze] dziesięć Rozmów z Ojcami, drugie siedem dedykowałem błogosławionemu biskupowi Honoratowi oraz świętemu słudze Chrystusa – Eucheriuszowi.

A teraz sądzę, że tę samą liczbę powinienem poświęcić wam, o święci bracia, Jowinianie, Minewriuszu, Leoncjuszu i Teodorze. Ty bowiem Teodorze założyłeś fundamenty tego świętego i chwalebnego powołania [disciplina] mniszego w galijskiej prowincji według surowości starodawnych cnót. Wy zaś pozostali przez swoje nauki nie tylko pobudziliście mnichów do szczególnego pragnienia doskonałości klasztornej, lecz także do pożądania wzniosłego życia pustelniczego.