Przypowieści mnichów - o miłości i przyjaźni - red. Teresa Lubowiecka

Sentencje mnichów to pouczające mądrości ubrane w krótkie opowieści z życia religijnych mędrców. Przypowieści pełne są refleksji i przemyśleń, czasem praktycznych porad, które pokazują zagadnienia „miłości” i „przyjaźni” w świetle doświadczenia mnichów. Słowo, zapomniane trochę jako narzędzie pomocy, w prezentowanych przypowieściach staje się wsparciem dla ludzi szukających porady, rozwiązania problemu, czy wskazania drogi postępowania w konkretnej sytuacji.

Zebrane przypowieści to zbiór mądrości mnichów i pustelników – ich asceza, odrzucenie dóbr życia codziennego, ubogaciło ich życie duchowe, z którego, jak widać, możemy korzystać do dzisiaj.

Czy Jezus istniał? Jeśli tak, to czy rzeczywiście jest Mesjaszem, Bożym Posłańcem, Zbawicielem ludzi? Kim jest naprawdę? Niezwykłym człowiekiem, a może kimś więcej – Bogiem, który stał się człowiekiem? Nikt nie może pominąć tych pytań. Aby na nie odpowiedzieć, trzeba wczytać się w osobę Jezusa Chrystusa, z jaką zaznajamia historia, po to żeby wiedzieć, czy wierzyć w Jego naukę i iść drogą, która według Niego prowadzi do życia wiecznego.

„Kościół stanowczo utrzymuje, że cztery Ewangelie, których historyczność bez wahania stwierdza, podają wiernie to, co Jezus, Syn Boży, żyjąc wśród ludzi, dla wiecznego ich zbawienia rzeczywiście uczynił i czego uczył aż do dnia, w którym został wzięty do nieba” (Katechizm Kościoła katolickiego, 126).

Chrześcijańska duchowość ma wiele wątków, które ukazuje jej niepowtarzalne bogactwo. Ich wspólnego mianownika można dopatrywać się w mowie pożegnalnej Jezusa zawartej w Ewangelii wg św. Jana. Tutaj odnajdujemy słowa: „To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem”, a także: „Już was nie nazywam sługami, bo sługa nie wie, co czyni Pan jego, ale nazwałem was przyjaciółmi, albowiem oznajmiłem wam wszystko, co usłyszałem od Ojca mego”

41 rozważań o przyjaźni, autorstwa znanego i cenionego rekolekcjonisty o. Józefa Augustyna. Przyjaźń nadaje życiu ludzkiemu lepszy smak, głębszy sens. Autor w swoich refleksjach nawiązuje do wielkich tradycji, do świadectw myślicieli, pisarzy, świętych i mistyków, którzy dogłębnie opisują zasady i prawa, jakimi kieruje się przyjaźń.

Nasza osobista medytacja włącza się w ogromny nurt kontemplacji Chrystusa i Jego oblicza, trwający przez całe dwa tysiące lat. Mamy ogromne bogactwo doświadczeń poprzednich pokoleń. Zostało nam ono dane, abyśmy się nim wspierali w naszej drodze.

"Chrystus centrum życia. Wybór tekstów z tradycji monastycznej" to teksty dotyczące osoby Jezusa Chrystusa, które są wyrazem doświadczenia mnichów z różnych okresów historii.

Interesujący i piękny temat: kryzys jako godzina Boga. Już sam tytuł pomaga nam poprawnie interpretować to pojęcie. Gdy mówimy o kryzysie, myślimy często o trudnych sytuacjach. Oczywiście, kryzysy to także te szczególne sytuacje. Najpierw jednak warto uwzględnić etymologiczne znaczenie tego słowa.

Kryzys oznacza zasadniczo zdolność człowieka do decyzji, dokonywanie przez niego wyboru. Człowiek żyje, dokonując wyborów – to jest jego stała postawa. Nie czeka, aż zdarzą się szczególne sytuacje, ale uczy się, jak najlepiej przeżywać każdy moment swojego życia, stale zadając sobie pytanie: jaka jest w tej chwili najlepsza rzecz, jaką mógłbym zrobić?

Rozmowa XVI Kasjana z abba Józefem O przyjaźni, którą w nowym przekładzie publikujemy w niniejszym tomie (jako zwiastun edycji drugiej części Rozmów), jest bez wątpienia traktatem wyjątkowym w całej literaturze wczesnochrześcijańskiej.

Przyjaźń to temat niezwykle istotny dla właściwego rozwoju każdego człowieka, na wszelkich płaszczyznach, w tym również duchowej. Stąd temat ten podejmowany był już szeroko w dziełach autorów starożytnych. Jego wagę dostrzegali również Ojcowie Kościoła, jak Klemens Aleksandryjski, Jan Chryzostom, Ambroży, Hieronim, Augustyn.

Jest jednak rzeczą interesującą, że aż do czasów Jana Kasjana, żaden z autorów chrześcijańskich nie poświęcił przyjaźni osobnej rozprawy.