Ojciec Pio i cierpienie - Giancarlo Setti

Kiedy spadają na nas ból i cierpienie, w końcu zaczynamy rozumieć nie tylko to, że nie panujemy nad swoim życiem, ale także to, że nigdy nad nim nie panowaliśmy.

Pytanie, dlaczego Bóg miałby pozwolić na istnienie bólu i cierpienia na świecie, od zawsze dręczyło ludzi wierzących i niewierzących. W książce Krocząc z Bogiem przez ból i cierpienie Timothy Keller mierzy się z tą nieprzemijającą kwestią.

Autor wskazuje na znaczenie oraz powód dla bólu i cierpienia w naszym życiu. W przekonujący i przełomowy sposób dowodzi, że jest to nieodzowna część ludzkiego doświadczenia, którą można przezwyciężyć tylko dzięki zrozumieniu naszej relacji z Bogiem. Odwołując się do mądrości Pisma Świętego i osobistych relacji o zwycięstwie nad przeciwnościami, Keller przedstawia ów ważny temat z jakże potrzebnej, nowej perspektywy.

Kiedy to święty pokój zupełnie owładnie cały Kościół katolicki? Kiedy znajdzie się ten święty pokój w każdej rodzinie, w każdej gminie, w każdym kraju?

Dopiero wtedy, gdy każdy chrześcijanin usilnie będzie starał się ten święty pokój ustalić w swym sercu. A otóż właśnie wierny naśladowca św. Franciszka z Asyżu, św. Piotr z Alkantary, podaje nam w swej książczce Pokój duszy skuteczne rady, ułatwiające nabycie tego świętego pokoju wewnętrznego.

Niechaj więc wszyscy raczą przyjąć tę książeczkę jako kwiatek z ogrodu seraficznego, tchnący ascetyzmem na wskroś franciszkańskim, gdzie dusza w życiu wewnętrznym, w życiu ubóstwa, pokory i zaparcia siebie, mniej na własnych usiłowaniach, więcej na Bogu opiera się; nie tyle na formułach z góry ułożonych, jak na swobodnym współpracowaniu z działaniem Ducha Świętego w duszy.

Czwarty tom Listów Ojca Pio to najbardziej różnorodna i barwna część jego korespondencji.

Znajdziemy w nim listy do papieża Pawła VI (napisany wkrótce po ogłoszeniu – dla wielu kontrowersyjnej – encykliki Humanae vitae), a także do kardynałów, biskupów, przełożonych zakonnych, do rodziny, uczniów i przyjaciół. Na szczególną uwagę zasługuje korespondencja z proboszczem z Pietrelciny, którego Ojciec Pio poufale nazywa wujkiem Tore.

Bardzo ciekawe są jego listy do matki, ojca, rodzeństwa. Nie jest to jednak jedyna rodzina, do której pisze Ojciec Pio. Prowadzi duchowo kilka małżeństw, wskazując, jak rozwiązać piętrzące się w ich życiu trudności.

Najgłębszy ładunek duchowy mają listy Ojca Pio do uczniów – chłopców, którzy po ukończeniu edukacji w niższym seminarium w San Giovanni Rotondo kontynuowali kształcenie i formację w zakonie lub poza nim.