Pokój duszy - św. Piotr z Alkantary

Książka ta to duchowe dziełko jednego z najstarszych Ojców Kościoła, św. Cypriana z Kartaginy, który żył i pisał w III wieku wśród ognia prześladowań a swą naukę opieczętował męczeństwem.

Jego pisma oświecały umysły, tak że późniejsi Ojcowie - Augustyn i Hieronim - mówią o nich z największą czcią; ale jeszcze bardziej zagrzewały serca i podnosiły je od rzeczy znikomych do Boga.

Jego dzieła są też i dziś bardzo cenne, bo i dziś miliony chrześcijan potrzebują, aby słowem natchnionym wzmacniano ich wsród coraz cięższej walki z kłamstwem, obłudą i nędzą; aby serca podnoszono od łudzących przyjemności i rozkoszy tego świata do rzeczy niebieskich.

Osobista i wspólnotowa refleksja nad istotą i znaczeniem ślubu posłuszeństwa w wielu wspólnotach zakonnych pozostaje tematem nieobecnym. Kwestia ta ma jednak ciągle swoją głębię teologiczną, związaną z tajemnicą ślubu składanego Bogu na całe życie.

Szukanie woli Ojca w ramach tego ślubu zostaje trwale zapośredniczone – osoba składająca ten ślub godzi się na to, że między jej rozeznaniem a wolą Boga stanie rozeznanie przełożonego czy przełożonej.

Jaką rolę ma odgrywać ten ludzki wysiłek przełożonego, dopełniony łaską, czyli pomocą Boga w szukaniu dobra danej osoby i całej wspólnoty?

Dla Diadocha modlitwa i asceza są zewnętrznymi przejawami istniejącej wewnątrz relacji między Bogiem a człowiekiem. Zaznacza on jednak, że nie jest czymś właściwym określanie jakości tej relacji na podstawie zewnętrznych przejawów. 

Dlatego właśnie podkreśla, że to pokora najbardziej pomaga w osiągnięciu zdrowej bezinteresowności, bo prowadzi do zapomnienia o własnym sukcesie i postępie, co z kolei umożliwia to, aby modlić się jak należy, według własnego stanu.

Kiedy jednak ktoś doświadczył już żarliwości w modlitwie, przekraczającej wszelką szerokość i obejmującej wszystko, powinien bezustannie szukać tego stanu, spędzając w nim jak najwięcej czasu.