Post jako praktyka duchowa - Biblioteka Ojców Kościoła

Kardynał Grzegorz Ryś ma dar mówienia o rzeczach najważniejszych w sposób, który trafia prosto do serca. Ta książka to zapis jego konferencji rekolekcyjnych - bez ozdobników, bez teologicznych fajerwerków. Po prostu o tym, jak się modlić, żeby to miało sens. 

Czy zdarza ci się czasem myśleć podczas modlitwy o tym, co będziesz robić po jej zakończeniu? Albo liczyć, ile ci jeszcze zostało do końca różańca? Kardynał Ryś wie, że tak bywa i nie udaje, że jest inaczej. W tej książce szczerze mówi o trudnościach w modlitwie i pokazuje, jak je przezwyciężyć.

Autor prowadzi nas przez trzy podstawowe praktyki chrześcijańskie - modlitwę, post i jałmużnę. Ale robi to tak, jakby rozmawiał z nami przy kawie. 

Opowiada o świętym Bernardzie, który założył się z chłopem o konia, że ten nie zmówi "Ojcze nasz" bez roztargnienia. Przypomina słowa księdza z Londynu: "Zacząłeś się modlić dopiero wtedy, kiedy nauczyłeś się tracić czas dla Boga".

Bez względu na to, co dzieje się teraz w twoim życiu, możesz wybrać post i modlitwę, by lepiej poznać Boga. On dostrzega w tobie wielką wartość. Kiedy zaczniesz pościć, możesz zobaczyć siebie Jego oczami.

Post oczyszcza ciało i pomaga zachować zdrowie, ale nade wszystko wprowadzi cię w głębszą relację z Bogiem. Gdy podejmujesz post, stawiasz się w miejscu, w którym możesz słuchać Boga, i przygotowujesz swoje serce na to, co Bóg chce ci przekazać.

Oglądani z daleka, poznawani przez syntetyczne relacje historyków Kościoła, pierwsi egipscy mnisi zlewają się w jedną szaroburą masę: wszystko to zakapturzone, wszystko ucieka od ludzi, pości, umartwia się i podobno z jakiejś niejasnej racji ma blisko do Pana Boga. Cóż, równie bezkształtnie wygląda każda grupa ludzka, albo i każdy gatunek stworzeń, widziany z zewnątrz.

Oprócz informacji rzetelnych składają się na taki obraz także bajki, nieporozumienia i rzadko kwestionowane tzw. poglądy obiegowe. Mamy takie poglądy i przekonania o różnych narodach, mamy i o grupach zawodowych. Ojcowie Pustyni dzielą po prostu wspólny los wszystkich „obcych”. I jak człowiek, który na przykład doskonale wie od dziecka, „jacy są Niemcy”, a kiedy wreszcie pojedzie do Niemiec, zaczyna odkrywać, że są – jak wszyscy ludzie – bardzo różni, tak i ten dopiero, kto zawiera bliższą znajomość z Ojcami, zaczyna odkrywać różnice: usposobień, charakterów, stylu pobożności.

Czy możemy się czegoś nauczyć od żyjących kilkanaście wieków temu egipskich pustelników?

Tak! Autor, komentując teksty Ojców Pustyni pokazuje, jak radzić sobie ze zniechęceniem na modlitwie, powracającymi pokusami, negatywnymi emocjami...

Okazuje się bowiem, że starożytni mnisi zmagali się z tymi samymi problemami duchowymi, co my i to w jeszcze większym stopniu. Udało im się jednak wypracować skuteczne sposoby na ich pokonanie. Skuteczne, bo oparte na praktyce życia, a nie na teoretycznych rozważaniach.

"Styl nauczania Jezusa polega przede wszystkim na zadawaniu pytań. On nie naucza apodyktycznie, z góry narzucając reguły, wydając dekrety czy budując gotowe systemy. Jego pytania budzą nas, ukazują nam przestrzeń, zostawiając równocześnie miejsce na nasze oczekiwania. Pytania stawiają nas wobec kwestii sensu."

Czas Wielkiego Postu sprzyja zadawaniu pytań, pytań o wiarę, o życie, o to, w jaki sposób i czy w ogóle kroczymy dzień za dniem za Jezusem. To okres poszukiwań i powrotów. Im świadomiej przeżywamy ten czas, tym powrót pewniejszy i trwalszy.

Podążanie droga krzyżową za Jezusem to codzienność każdego człowieka. Jedni niosą własne krzyże, potykając się o różne życiowe przeszkody, drudzy próbują podać im pomocną dłoń, ale są i tacy, którzy jedynie obserwują zmagania innych.

Kobiety towarzyszące Jezusowi nigdy nie pozostawały bierne czy obojętne, bo potrzeba działania i współodczuwania jest wpisana w ich naturę. Także nabożeństwo Drogi krzyżowej kobiety przeżywają wyjątkowo, w pełni angażując swoje serce w modlitwę i przeżywanie tajemnicy odkupienia.

Droga krzyżowa dla kobiet to propozycja właśnie takiej zaangażowanej modlitwy, otwierającej kobiece serce na miłość, którą Bóg ofiaruje im każdego dnia na nieraz wyboistych ścieżkach ich życia.