Wydawnictwo W drodze

Książka „Duszo Chrystusowa. Rozwazania o modlitwie" jest jak wskazuje podtytuł zbiorem rozważań opartych na kolejnych wezwaniach modlitwy „Anima Christi”. Modlitwa ta datowana jest na wiek XIV, zaś 150 lat później umieścił ją w swoich „Ćwiczeniach duchowych” Ignacy Loyola. W naszym kraju znana jest także dzięki popularnej pieśni „Duszo Chrystusowa”, której tekst jest na tejże modlitwie oparty.

Zgodnie ze słowami autorki książki jest to modlitwa tak bogata w znaczenia zarówno w warstwie językowej jak i duchowej, że z pewnością jest warta tak szczegółowej analizy, jaką proponuje Marie Paul Curley.

Zamiast skupiać się na trudach bycia matką, Carrie Gress pokazuje, że macierzyństwo jest doskonałą okazją, by wyeliminować niedoskonałości swojego charakteru, nauczyć się panować nad emocjami, poprawić relacje z innymi i wzrastać w mądrości.

Jest metamorfozą, która czyni z matek kobiety: mądre, promienne, cierpliwe, silne i wyrozumiałe. Pozwala dostrzec w codziennych zmaganiach sens i sposób Pana Boga na czynienie nas na Jego obraz i podobieństwo.

Nie jest łatwo być kobietą. Z jednej strony jakaś niewidoczna siła ciągnie kobiety ku ich naturalnemu powołaniu – byciu na wzór Maryi, z drugiej jednak współczesny świat proponuje odmienną drogę do szczęścia. Jak się w tym wszystkim odnaleźć?

Jak być dla innych, pozostając jednocześnie w zgodzie ze sobą? Jaką kobietą chciałabym się stać? Jakie jest moje powołanie? Jak być dobrą i zrealizowaną mamą? Odpowiedzi m.in. na te pytania pojawiają się właśnie w Odnowie.

Od Abba do Amen to zaproszenie do innego niż do tej pory zagłębienia się w modlitwę Ojcze nasz.

Zachęta do spojrzenia na powszechnie znane przypowieści biblijne – m.in. o synu marnotrawnym, pannach mądrych i głupich albo talentach – w świeży, nieobarczony przyzwyczajeniami sposób.

Autorzy nadają im oddające sedno tytuły i odnoszą do kolejnych siedmiu próśb Ojcze nasz. Zabieg ten pozwala odkryć na nowo powszechnie znane i ponadczasowe prawdy.

Dla pobudzenia naszej gotowości słuchania warto zastosować pewien prosty zabieg – nadać każdej z tych przypowieści nowy tytuł, jak najlepiej oddający jej sens. Jak zobaczymy, jest to naprawdę ożywcze, zmusza do wyjścia poza rutynę i oklepane formułki. Próbowałem odszukać teksty przypowieści, które moim zdaniem korespondują z kolejnymi wezwaniami modlitwy Ojcze nasz. Mam nadzieję, że w toku naszych rozważań stanie się to widoczne i pomocne w pogłębieniu rozumienia tej modlitwy.

Po co chodzimy do Kościoła? Czy Jezus wiedział, że jest Bogiem? Dlaczego liczymy grzechy? Czy zawsze powinniśmy przebaczać? Czy istnieje powołanie do samotności? – te pytania nurtują niejednego z nas. 

Pogotowie teologiczne to książka, w której Wojciech Surówka OP wyjaśnia wątpliwości i rozstrzyga dylematy ludzi wierzących. Jest przekonany, że każdy katolik powinien dobrze znać nauczanie Kościoła, nie tylko po to, by czuć się pewniej we współczesnym, raczej niereligijnym świecie, ale przede wszystkim dlatego, że zawarte w tej książce informacje pozwalają lepiej zrozumieć i głębiej przeżywać wiarę.

Pogotowie teologiczne ma nam pomóc przyjąć prawdziwą naukę chrześcijan. Kościół daje nam dostęp do tej mądrości. Nie chodzi oczywiście o zdolności komentatora, który udziela odpowiedzi, ale o mądrość Słowa, która jest obecna w Kościele. (…) Warto pamiętać, że symbol wiary, jego treść, nauczanie Kościoła, jest dla nas również źródłem życia i zdrowia. Jest to myśl, która leczy. Myśl, która przewiązuje rany naszego umysłu. Myśl, która stawia na nogi nasze myślenie.

Wielokrotnie wydawane dzieła ks. Fabera zaliczają się do najpiękniejszych tekstów literatury chrześcijańskiej i w swoim czasie, także dzięki licznym przekładom, zyskały nadzwyczajną popularność.

Rozważanie tytułowych „cudów miłości Bożej” to fascynująca podróż duchowo-intelektualna w samo serce największych tajemnic teologicznych, które autor ukazuje w nowym świetle, posługując się pięknym literacko i zarazem przystępnym stylem.

Dwóch dominikanów Dominików szczerze, ale z humorem rozmawia o liturgii.

Nerw święty to bezprecedensowa wycieczka w piętnastu odcinkach po labiryncie obrzędów kościelnych: zarówno dla niewtajemniczonych, jak i dla zaawansowanych.

Autorzy nie proponują systematycznego wykładu z liturgii. Nie traktują jej również jako przewodnika po mszy świętej i sakramentach. Zamiast tego, świadomie wybrali formę rozmowy – niespiesznej, pełnej dygresji, żartu i ironii.

Debatujemy o kwestiach moralnych, zmagamy się z pytaniami o widzialną strukturę Kościoła, szukamy sprawdzonych sposobów na modlitwę czy skutecznych strategii ewangelizacji: gonimy od jednego zadania do drugiego, przeskakując nieraz nad skarbem tak bliskim, że aż nieoczywistym. O nim jest ta książka. O liturgii – źródle i szczycie życia chrześcijańskiego z dominikańskiej perspektywy

Abp Sheen o prawdach wiary mówił prosto i obrazowo, łącząc je z zagadnieniami z zakresu psychologii i psychiatrii, filozofii i nauk społecznych. Śledził bieżące wydarzenia (Wielki Kryzys, II wojna światowa, zimna wojna, żelazna kurtyna) i niezwykle umiejętnie komentował rzeczywistość w świetle Ewangelii. 

Dążył do rozbudzenia w każdej duszy miłości do Pana, uświadamiając zagubionemu człowiekowi, że ta miłość czeka – wystarczy się otworzyć i ją przyjąć. Wówczas gotowi będziemy stawić czoła największym zagrożeniom, bez trwogi, bo przecież: „Wszystko mogę w tym, który mnie umacnia” (Flp 4,13).  

Ta książka mówi o tym, jak wygląda życie, kiedy Duch może wiać, kędy chce. Nie chodzi więc o to, by się w czymś wyćwiczyć. Nie znajdziemy tutaj żadnych wymagań, nie ma też wcale mowy o cnotach, które należy zdobywać. Cała książka mówi o owocach Ducha (Ga 5,22-23), a więc o tym, co się stanie, gdy pozwolimy, żeby Duch Święty nas prowadził i nami zawładnął.

W tej książce, która w całej pełni czerpie z chrześcijańskiej mistyki, spotykamy się z wyzwaniem, które daje nam wolność.

Rzetelne i przystępne studium poświęcone zachodniej mistyce chrześcijańskiej.

Autor książki przeprowadza nas przez pokoje wewnętrznej twierdzy czy zamku, jak określa duszę św. Teresa, i zachęca do wejścia na tę drogę, która jest drogą miłości oblubieńczej i zjednoczenia. Odwołuje się, jak Teresa z Ávili, do tęsknoty, która budzi się w sercu zranionym Bożą miłością – jest to rana nie do zagojenia, jej rozpalenie potęguję się z każdym kolejnym zbliżaniem się do Boskiego Oblubieńca, a jedynie On jest godny, aby się do niej zbliżyć.

Pozwólmy Mu działać, dajmy się Mu prowadzić i uleczyć.

Na samym początku drogi duchowej nie można oczekiwać od nikogo doskonałej motywacji. Teresa z Ávili pragnie pokierować leniwymi i ociężałymi spośród nas, a tacy w większości jesteśmy, wskazując przy tym na wielkie rzeczy, które nas czekają. Ona wie, że mamy ambicje, i do nich się odwołuje. Ważne, byśmy zobaczyli, co Bóg chce z nami uczynić i byśmy zaczęli za tym tęsknić. Taka tęsknota daje niezwykłą siłę.

Usłysz Boga w życiu i modlitwie – to najważniejsze przesłanie niewielkiej, ale ważnej książki ojca Benedicta Josepha Groeschela, wcześniej kapucyna, później franciszkanina Odnowy.

Autor pokazuje, że skupienie i uważność powinny towarzyszyć nam zarówno w trakcie wykonywania codziennych obowiązków, jak i naszych spotkań z Bogiem: na modlitwie, podczas lektury Pisma Świętego, czy na mszy świętej. Tylko wtedy, gdy wyciszymy siebie, zdolni będziemy usłyszeć to, co Pan ma nam do powiedzenia.

Usłyszeć i wcielić w życie.

Spójrz na mękę, śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa oczami kobiet, które towarzyszyły Mu w ostatnich dniach życia i w drodze na Golgotę, a w całkiem nowy sposób przeżyjesz Wielki Post i Wielkanoc.

Otwartość, hojność, wrażliwość, modlitwa, macierzyństwo, pomoc Ducha Świętego – sześć charyzmatów podarowanych tylko kobietom, sześć dostępnych tylko kobietom dróg do Chrystusa.

Odkrywszy je, współczesne następczynie kobiet pod krzyżem mogą mieć wkład w dzieło nowej ewangelizacji poprzez wzrastanie w życiu duchowym oraz poprzez rozwój swojego życia codziennego – i w ten sposób realizować swoje powołanie do bycia „apostołkami”.

List do Rzymian odznacza się niewyczerpaną głębią duchową i teologiczną. (…) Rzym był największym i najwspanialszym miastem świata znanego Pawłowi. Jako stolica cesarstwa nie miał sobie równych pod względem znaczenia politycznego. A ponieważ był równocześnie tętniącym życiem ośrodkiem kultury i handlu, z magnetyczną siłą przyciągał intelektualistów, kupców i wszystkich szukających szczęścia i perspektyw. (…)

Zdobywając i umacniając tam wyznawców Chrystusa, mógł wykorzystać znaczenie miasta, by dotrzeć z orędziem chrześcijańskim do całego świata, którego było stolicą. (…) List do Rzymian to perła w koronie pism Pawła. To jedno z najbogatszych i najpełniejszych objaśnień Ewangelii, jakie kiedykolwiek przelano na papier.

fragment książki

Dzieje Apostolskie spełniają w Nowym Testamencie niepowtarzalną rolę. Dlaczego? Ponieważ zostały napisane przez autora Ewangelii według św. Łukasza, jako jej dalszy ciąg, stanowią więc jej kontynuację. Dają obraz tego, jak uczniowie Jezusa Chrystusa kontynuowali Jego misję.

W 5. tomie serii Katolickiego Komentarza do Pisma Świętego czytamy:

Dzieje Apostolskie ukazują Kościół napełniony misjonarskim dynamizmem. Duch w potężny sposób za pośrednictwem apostołów, diakonów, proroków i zwykłych wiernych, pociąga innych ludzi do Chrystusa (...). Łukasz przedstawia cechy charakteru, mające zasadnicze znaczenie dla uczestniczenia w misji Chrystusa: miłość do Boga i innych ludzi, pragnienie cierpienia dla Ewangelii, posłuszeństwo Duchowi Świętemu, odwagę, wierność, wytrwałość, śmiałość (...). Dzieje Apostolskie mogą zatem odnowić nasz sposób pojmowania powołania Kościoła do ewangelizacji, a także naszego powołania ewangelizacyjnego, jako pojedynczych osób wierzących w Chrystusa.

List Pawła do Galatów budzi od dawna zainteresowanie czytelników, ponieważ rzuca wiele światła na wczesną historię Kościoła, doktrynę chrześcijańską i na uderzającą osobowość jego autora. Podtrzymuje równocześnie to zainteresowanie, gdyż przedstawiane w nim z pasją nauczanie jest zawsze istotne dla wiary i życia chrześcijan. (…) Podejmuje kluczowy i zasadniczy element teologii Pawła – usprawiedliwienia przez wiarę w Chrystusie.

To nauczanie, ze względu na jego podstawowy charakter, zasługuje na to, by regularnie do niego wracać, o czym często zapominamy. (…) Ponieważ jednak łatwo ulegamy skłonności, by nadzieję zbawienia pokładać w dobrych uczynkach oraz intencjach, zastępując tym samym wiarę w Chrystusa ludzkimi czynami, dlatego trzeba zawsze przypominać podkreślanie przez Pawła z całą mocą usprawiedliwienia przez wiarę. (fragment książki)

Po trzech pierwszych komentarzach do Ewangelii według św. Mateusza, św. Marka, św. Łukasza przyszedł czas na IV tom serii Katolicki Komentarz do Pisma Świętego, czyli komentarz do Ewangelii według św. Jana.

Wczesna tradycja chrześcijańska identyfikuje Ewangelię Jana jako ostatnią z czterech, a badacze zwykle datują jej powstanie na 90 rok n.e. Ta księga biblijna jest przesycona światem żydowskim pierwszego wieku. Na jej kartach można znaleźć Boże pouczenia wyrażone w prostych obrazach, takich jak woda i światło, w łatwych do zapamiętania opowieściach.