Cztery rady św. Benedykta o modlitwie - Szymon Hiżycki OSB

Jakże piękna i prosta jest bliska relacja Eliasza z Bogiem widoczna w jego modlitwie.

Eliasz jest człowiekiem modlitwy, dla którego życie oznacza służbę Bogu i spotkanie z Nim. Życie i trwanie przed obliczem Boga jest dla Eliasza czymś w rodzaju profetycznej przemiany, powrotem do źródła swojego istnienia, odnowieniem samego siebie po trudnych doświadczeniach życia. 

Chcąc powiedzieć, że ujrzeliśmy oblicze Boga, musimy pozwolić na śmierć choćby cząstki z nas. Na tyle, na ile oglądaliśmy Jego oblicze, na tyle umieramy, na ile zaś umieramy, na tyle możemy oglądać Jego boskie oblicze! Modlitwa stanowi zatem zawsze śmiertelne zagrożenie dla tego, kto chce „zachować własne życie”. Jest to modlitwa, która nie ma nas chronić, lecz składać w ofierze, aby napełniać nasz byt, oddawać nasze istnienie… po tym, jak przyjęliśmy je z wdzięcznością z rąk Tego, który nam je ofiarował!

Oryginalny krzyż św. Benedykta - złoty kolor, wysokość 7,5 cm.

Przeznaczony do zawieszenia na szyję.

Szerokość krzyża ok. 3 cm.

To nie jest nauka o ośmiu grzechach głównych – to jest nauka o ośmiu rodzajach złych myśli. Grzech w pewnym sensie jest owocem, który wyrasta z myśli, a myśl z kolei jest jak korzeń - na to zwraca opracowanie Pomiędzy grzechem a myślą. O ośmiu duchach zła Ewagriusza z Pontu.

Świat dzisiejszy hołduje rozwojowi osobistemu. Aby go osiągnąć wyruszamy na szkolenia, rekolekcje, warsztaty, pracujemy z psychologiem i psychoterapeutą; co ambitniejsi pracują także nad sobą. Czy jednak w tej pogoni za rozwojem nie kryje się pokusa, subtelny bożek skupienia się na samym sobie i zapomnienie o Bogu i bliźnich?

Pytanie o cel i sens życia, motywację podejmowanych działań i pokorna zgoda na naszą niedoskonałość – oto tematy, z którymi będziemy chcieli się zmierzyć inspirowani nauką Ojców Pustyni. 

Cisza, medytacja i adoracja są chrześcijańską drogą duchową, dostępną dla wszystkich.

Ten numer, przygotowany na podstawie konferencji wygłoszonych przez o. Marie Jacques de Belsunce  specjalnie dla tych, którzy pragną odkryć na nowo i pogłębić w sobie dar modlitwy wewnętrznej.

Podczas sesji zostały zaproponowane konkretne formy modlitwy medytacyjnej i adoracyjnej...

Oddajemy do rąk czytelników czwarty tom „Księgi z Nieba”, mistycznego dziennika Luisy Piccarrety.

To zapis duchowych doświadczeń z lat 1900–1903. Mistyczne przeżycia Luisy oraz kierowane do niej słowa Jezusa i Maryi odkrywają przed nią, a za jej pośrednictwem także przed nami moc posłuszeństwa, tajemnicę ofiarowania się w zadośćuczynieniu za nieprawość ludzi, domagającą się Bożej sprawiedliwości. Luisa w swej mistycznej duchowej walce bierze udział w zmaganiach o zachowanie Bożego prawa w ludzkim świecie i społeczeństwie.

Sięga też mistycznych szczytów, stając przed obliczem Boga Trójjedynego, niemalże w samym Sercu Przenajświętszej Trójcy. Mierzy się również z bezbożnością i niewiernością Bogu – nawet wśród duchownych, obserwując i próbując ratować odstępców. Cały czas jest kształtowana przez Jezusa niczym posłuszna glina w Jego dłoniach, pouczana o sekretnych ścieżkach Bożego życia łaski i tajemnicach, których nie sposób wyrazić ludzkim językiem.

Luisa Piccarreta to urodzona we Włoszech tercjarka dominikańska, jedna z największych mistyczek XX wieku.

Doświadczywszy i nazwawszy modlitwę przyjaźnią, a zatem najdoskonalszym wyrażeniem miłości, święta Teresa w naturalny sposób uznaje ją za istotę chrześcijańskiego bytu: wyznacza ona, na różnych swoich etapach, rozwój życia duchowego, stanowiąc jednocześnie „drogę doskonałości”, czyli drogę prowadzącą ku świętości.

Modlitwa nie jest zatem czymś, co można robić lub nie. Jest ona sposobem bycia, ukierunkowuje nasze życie, dzięki niej jesteśmy chrześcijanami i poważnie traktujemy nasze powołanie, jakim jest komunia z Bogiem.

Twierdzenie, że jesteśmy grzesznikami niegodnymi przyjaźni z Bogiem pozbawione jest sensu, gdyż kocha On nas takimi, jakimi jesteśmy i, zbliżając się do nas, stopniowo nas przemienia. To od nas jednak zależy, czy pozwolimy Mu, aby żył blisko nas. 

Miłość nie jest uczuciem i pełnym wrażliwości oddaniem, lecz, przede wszystkim, konkretnym działaniem mającym na celu wypełnianie obowiązków, jakie nakłada na nas nasz stan, a przejawiających się zwłaszcza w braterskiej miłości i uczynności.