Św. Maria Magdalena. Zwiastunka miłości eucharystycznej - Sean Davidson

Dar wiary, który podprowadza nas na każdy próg Tajemnicy Eucharystii, uczy nas pokory i zrozumienia, że […] jest Ona ciągle „nieodkrytym Darem”… Każdy z nas jest wezwany, aby w sposób rozumny i wolny dać swą odpowiedź na ten Dar i okazać „posłuszeństwo w wierze”.

Przepiękna, ręcznie robiona, kolorowa ikona przedstawiająca św. Marię Magdalenę.

Wykonana na desce olchowej, ręcznie złocona złotem płatkowym. Ikona wykonana jest unikalną technologią nanoszenia obrazu na drewno.

Rozmiar ikony 12 x 16. Ikona posiada certyfikat potwierdzający jej autentyczność.

Niepublikowane rozważania kard. Martiniego, wybitnego biblisty i arcybiskupa Mediolanu. Przybliża w nich postać Marii Magdaleny i jej drogę do Jezusa. Opisując jej postawy, uczucia i doświadczenie, pokazuje drogę każdego z nas: ścieżkę nie do zaprogramowania, po ludzku niemożliwą, a jednak prawdziwą, która – nawet poprzez lęk czy utratę – ostatecznie prowadzi nas do rozpoznania, zobaczenia i niemal dotknięcia Boga.

To doświadczenie spotkania, które może odmienić życie.

Obraz przedstawiający spotkanie Zmartwychwstałego z Marią Magdaleną wykonany na desce lipowej podwójnie gruntowanej. Wizerunek  został naniesiony przy użyciu specjalnej techniki bezpośrednio na deskę. Obraz zabezpieczony jest specjalnym werniksem na bazie żywicy.

Obraz posiada certyfikat oraz zawieszkę typu krokodyl i jest gotowa do zawieszenia. Dostępna jest w czterech rozmiarach:

• 15x20 cm , 20x25 cm,  30x40 cm,  40x50 cm 

Niemal przez całą starożytność chrześcijańską i przez średniowiecze wierzono, że Maria z Magdali (zob. Mt 27,56.61; Mk 15,40.47; 16,1.9; Łk 8,2; J 19,25; 20,1.11–18), Maria z Betanii, która podejmowała Pana, przysłuchiwała się Mu (zob. Łk 10,38–42) i namaściła Jego stopy olejkiem nardowym (zob. J 11,2; 12,3–7), kobieta, która – również w Betanii – namaściła głowę Pana (zob. Mt 26,6–13; Mk 14,3–9), i grzesznica, która obmyła Jego stopy łzami, aby następnie otrzeć je własnymi włosami (zob. Łk 7,36–50) – to jedna i ta sama osoba.

Chociaż nie brakuje ojców dostrzegających tu więcej kobiet, bł. Paweł Giustiniani bez wątpienia staje po stronie tych, którzy w św. Marii Magdalenie widzą jedną tylko osobę, i jak sam wyznaje, obdarza ją głębokim nabożeństwem – zyskał tę łaskę, że zostało ono umocnione również w eremie w Camaldoli. Jest aż pięć jego niewielkich dzieł poświęconych postaci Magdaleny:

1. Święta Maria Magdalena w Ewangelii. Pierwsza redakcja (SMMV I);

2. Święta Maria Magdalena w Ewangelii. Druga redakcja (SMMV II);

3. Święta Maria Magdalena, model życia kontemplacyjnego. Pierwsza redakcja łacińska (SMMlat I);

4. Święta Maria Magdalena, model życia kontemplacyjnego. Druga redakcja łacińska (SMMlat II);

5. Święta Maria Magdalena, model życia kontemplacyjnego. Redakcja w języku volgare (SMMvolg).

W SMMV II odnajdujemy typowy i wartościowy przykład rozważania nad świętym tekstem, zgodnie z nauczaniami skodyfikowanymi przez np. św. Lorenza (Wawrzyńca) Giustinianiego (1381–1456). Odwołanie się do tego autora wydaje się nam właściwe, zważywszy na jego autorytet w tej dziedzinie, a także przede wszystkim ze względu na bezpośrednią znajomość – udokumentowaną w sposób pewny – jaką utrzymywał z nim jego błogosławiony potomek (który zresztą wykazuje, że w dziedzinie duchowości ma wiele wspólnego ze świętym patriarchą).

Zresztą św. Lorenzo Giustiniani nie ogranicza się do tego, aby przedstawić scholastyczną definicję bądź naszkicować zasady i odczucia, na jakich powinna się opierać właściwa medytacja nad świętym tekstem, ale oferuje różne cenne tego przykłady…

Eucharystia to codzienny pokarm chrześcijanina. Ale też niezgłębiona, dla wielu niedostępna tajemnica. Co zrobić, by otworzyć się na tę tajemnicę? Jak przyjąć jej moc? Odpowiedź wydobywa z kart Ewangelii św. Augustyn.

Jeden z największych Ojców Kościoła, biskup i pasterz, co tydzień po liturgii spotykał się ze swoimi wiernymi, objaśniając im znaczenie wysłuchanych fragmentów Biblii. I ty usiądź u stóp wielkiego świętego i wraz z nim odkrywaj tajemnicę Boga, który karmi człowieka swoim słowem i chlebem.

Oglądani z daleka, poznawani przez syntetyczne relacje historyków Kościoła, pierwsi egipscy mnisi zlewają się w jedną szaroburą masę: wszystko to zakapturzone, wszystko ucieka od ludzi, pości, umartwia się i podobno z jakiejś niejasnej racji ma blisko do Pana Boga. Cóż, równie bezkształtnie wygląda każda grupa ludzka, albo i każdy gatunek stworzeń, widziany z zewnątrz.

Oprócz informacji rzetelnych składają się na taki obraz także bajki, nieporozumienia i rzadko kwestionowane tzw. poglądy obiegowe. Mamy takie poglądy i przekonania o różnych narodach, mamy i o grupach zawodowych. Ojcowie Pustyni dzielą po prostu wspólny los wszystkich „obcych”. I jak człowiek, który na przykład doskonale wie od dziecka, „jacy są Niemcy”, a kiedy wreszcie pojedzie do Niemiec, zaczyna odkrywać, że są – jak wszyscy ludzie – bardzo różni, tak i ten dopiero, kto zawiera bliższą znajomość z Ojcami, zaczyna odkrywać różnice: usposobień, charakterów, stylu pobożności.