Terapia duchowa - Wilfrid Stinissen OCD

Autor rozważa różne aspekty głębokiego i oczyszczającego działania Boga, czyli tzw. „nocy ciemnej”.

Książka jest nie tylko interpretacją doktryny Mistrza Karmelu, lecz także zaproszeniem do poddania się Bożemu prowadzeniu, zachętą do odczytywania sensu każdego przeżywanego cierpienia, niepokoju czy lęku oraz nieustępliwego pytania w trudnych chwilach: „Co Bóg pragnie mi przez to odsłonić?”

Skłania do tego, by w naszej konkretnej codzienności podjąć wezwanie: „Miej odwagę stać się tym, kim jesteś w Chrystusie”.

"Boże przebaczenie nie jest zapomnieniem. Bóg nie spuszcza zasłony na nasz grzech. Boże przebaczenie jest nowym stworzeniem, nowym życiem, w którym mój popełniony niegdyś grzech i jego następstwa zaczynają odgrywać pozytywną rolę. To jest przeorganizowanie całego życia, gdy to, co bezsensowne, nabiera sensu, a to, co dotychczas było przeszkodą, staje się środkiem i drogą. Dopóki żyjemy, nic nie jest definitywnie stracone ". [fragment książki]

Pośród trosk, jakie niesie życie, i wyzwań, jakie stawia przed nami wiara, wielu szuka dziś indywidualnego kierownictwa duchowego i wsparcia w postępie na drodze do Boga. Książka Janet K. Ruffing RSM to doskonała pomoc zarówno dla kierowników duchowych, jak i osób korzystających z kierownictwa, które wyszły poza początkowy etap tej drogi.

Autor mówi o tym, iż na pierwotną tęsknotę człowieka za wspólnotą może dać odpowiedź Kościół. Jest on miejscem działania przemieniającej mocy Pana, postrzeganym jako sakrament miłości, którą Bóg daje całemu światu. Przez to nasz najsłabszy punkt może stać się najmocniejszy, bo właśnie w tym punkcie Jezus nas uzdrawia i naszą słabość zastępuje swoją mocą. Lektury dopełnią teksty traktujące o zmartwychwstaniu, radości chrześcijańskiej, wierze i kierownictwie duchowym.

Rzetelne i przystępne studium poświęcone zachodniej mistyce chrześcijańskiej.

Autor książki przeprowadza nas przez pokoje wewnętrznej twierdzy czy zamku, jak określa duszę św. Teresa, i zachęca do wejścia na tę drogę, która jest drogą miłości oblubieńczej i zjednoczenia. Odwołuje się, jak Teresa z Ávili, do tęsknoty, która budzi się w sercu zranionym Bożą miłością – jest to rana nie do zagojenia, jej rozpalenie potęguję się z każdym kolejnym zbliżaniem się do Boskiego Oblubieńca, a jedynie On jest godny, aby się do niej zbliżyć.

Pozwólmy Mu działać, dajmy się Mu prowadzić i uleczyć.

Na samym początku drogi duchowej nie można oczekiwać od nikogo doskonałej motywacji. Teresa z Ávili pragnie pokierować leniwymi i ociężałymi spośród nas, a tacy w większości jesteśmy, wskazując przy tym na wielkie rzeczy, które nas czekają. Ona wie, że mamy ambicje, i do nich się odwołuje. Ważne, byśmy zobaczyli, co Bóg chce z nami uczynić i byśmy zaczęli za tym tęsknić. Taka tęsknota daje niezwykłą siłę.

Im dłużej żyjemy, tym bardziej zbliżamy się do śmierci. Bez jakiejkolwiek formy nadziei ta świadomość byłaby trudna do zniesienia. Wilfrid Stinissen w swojej książce "Ja nie umieram, wstępuję w życie" pragnie pokazać, że nasze istnienie stanie się o wiele bogatsze, kiedy pośrodku naszego życia tutaj na ziemi nauczymy się żyć w przyjaźni ze śmiercią.

Nadzieja, której szukamy jest czymś więcej niż powszechnym optymizmem – tak często zamykającym oczy na rzeczywistość. Stinissen pokazuje, że w tradycji chrześcijańskiej znajdujemy doświadczenia prawdziwej nadziei, która ogarnia również rozczarowanie i ból.