Umiłowanie Jezusa Chrystusa w życiu codziennym - św. Alfons Liguori

Nawiedzenia św. Alfonsa Marii Liguori'ego są pomocą w modlitwie przed Najświętszym Sakramentem – szkole miłowania Boga w codzienności.

Nawiedzenia są propozycją medytacji podczas adoracji Najświętszego Sakramentu na każdy dzień miesiąca. Są one wyrazem ogromnej miłości, jaką św. Alfons darzył Najświętszy Sakrament. Miłość ta była wyrazem tego, co można nazwać „geniuszem świętych”. Św. Alfons długie godziny spędzał na adoracji Najświętszego Sakramentu i każdemu gorąco ją polecał.

Św. Alfons Liguori, założyciel Zgromadzenia Redemptorystów i doktor Kościoła, był przekonany, że „Bóg chce mieć wszystkich świętymi, każdego w swoim stanie”. Właśnie dlatego napisał wiele dzieł mających pomóc wiernym w postępowaniu drogą do świętości.

Pozostają one nadal aktualne zarówno z uwagi na teologiczną przenikliwość i  duszpasterską łagodność, jak i prosty, trafiający do każdego język przekazu oraz żarliwą miłość ich autora do Jezusa Chrystusa, którą pragnął zapalić czytelników. 

Niniejszy zbiór zawiera liczne myśli i praktyczne wskazówki Świętego przydatne w codziennym pełnieniu woli Bożej, czyli podążaniu do zbawienia wiecznego.

Czy kiedykolwiek czułeś, że świętość jest poza Twoim zasięgiem?

Świętość może wydawać się odległym celem, a droga do niej pełna trudności. Św. Alfons Maria de Liguori w swojej książce "Droga do świętości O ćwiczeniach duchowych" stawia śmiałą tezę: każdy może stać się świętym, jeśli tylko otworzy się na Bożą miłość.

W XVIII wieku, w czasach rygoryzmu moralnego, wielu ludzi czuło się wykluczonych z możliwości osiągnięcia świętości. Alfons, będąc adwokatem, a potem kapłanem, dostrzegł, że nawet najbardziej uwikłani w grzech mogą kroczyć ścieżką duchowego wzrostu.

Alfons pokazuje, że świętość nie jest zarezerwowana dla wybranych.

Jedną z najważniejszych praktyk w życiu każdego mnicha jest lectio divina – modlitewne spotkanie ze Słowem Bożym. Niniejszy komentarz można traktować jako zapis doświadczenia ojca Piotra na tym szczególnym polu życia modlitwy. Niech ci, którzy będą czytać ten tom, zapałają równie wielką miłością do Pisma Świętego, jak Autor naszego komentarza…

W dziele "Wzrost duszy poprzez modlitwę myślną" o. Leen tłumaczy w prosty i przystępny sposób, czym jest modlitwa myślna i na czym polega jej praktyka.

Analizuje trudności, jakie pojawiają się na każdym z jej etapów i przedstawia sposoby ich przezwyciężania. Całość opiera się na solidnej doktrynie Kościoła katolickiego oraz na filozofii i psychologii tomistycznej.

Autor często odwołuje się do mistrzów życia duchowego, takich jak św. Jan od Krzyża, św. Teresa z Avilii, św. Katarzyna ze Sieny, a także Kolumba Marmion OSB oraz Franciszek Libermann CSSp.

Cisza, medytacja i adoracja są chrześcijańską drogą duchową, dostępną dla wszystkich.

Ten numer, przygotowany na podstawie konferencji wygłoszonych przez o. Marie Jacques de Belsunce  specjalnie dla tych, którzy pragną odkryć na nowo i pogłębić w sobie dar modlitwy wewnętrznej.

Podczas sesji zostały zaproponowane konkretne formy modlitwy medytacyjnej i adoracyjnej...

Symeon Nowy Teolog (949 –1022) był mistykiem, poetą i teologiem bizantyńskim.

Jest uznawany za pierwszego mistyka chrześcijańskiego Wschodu, który w sposób swobodny pisał o swych przeżyciach duchowych. Niektóre z jego pism zostały włączone do Filokalii, zbioru wczesnych autorów na temat modlitwy serca rozpowszechnianej przez ruch hezychastów.

Z pism wyłania się niesłychanie bogata osobowość Symeona. Z jednej strony jest przepełniony skruchą, a z drugiej – bezbrzeżną wdzięcznością wobec Boga. Zanurzony w Chrystusie, ale i oddany braciom. Chrystus we wszystkich swych tajemnicach jest w samym sercu myśli Symeona, tak jak i jego życia. Nie zatrzymuje się tylko przy człowieczeństwie Chrystusa, kontempluje także światło Jego boskości. Według niego ochrzczony jest wzywany do rozwoju, do uświadamiana sobie światła, które otrzymał po to, żeby nim żyć – nie słowami, nie pozornie, nie tylko w myślach, lecz realnie i przez doświadczenie.

Doświadczywszy i nazwawszy modlitwę przyjaźnią, a zatem najdoskonalszym wyrażeniem miłości, święta Teresa w naturalny sposób uznaje ją za istotę chrześcijańskiego bytu: wyznacza ona, na różnych swoich etapach, rozwój życia duchowego, stanowiąc jednocześnie „drogę doskonałości”, czyli drogę prowadzącą ku świętości.

Modlitwa nie jest zatem czymś, co można robić lub nie. Jest ona sposobem bycia, ukierunkowuje nasze życie, dzięki niej jesteśmy chrześcijanami i poważnie traktujemy nasze powołanie, jakim jest komunia z Bogiem.

Twierdzenie, że jesteśmy grzesznikami niegodnymi przyjaźni z Bogiem pozbawione jest sensu, gdyż kocha On nas takimi, jakimi jesteśmy i, zbliżając się do nas, stopniowo nas przemienia. To od nas jednak zależy, czy pozwolimy Mu, aby żył blisko nas. 

Miłość nie jest uczuciem i pełnym wrażliwości oddaniem, lecz, przede wszystkim, konkretnym działaniem mającym na celu wypełnianie obowiązków, jakie nakłada na nas nasz stan, a przejawiających się zwłaszcza w braterskiej miłości i uczynności.