Modlitwy objawione przez Chrystusa św. Brygidzie Szwedzkiej z czasem zyskały miano Tajemnicy szczęścia. Nadano im taką nazwę ze względu na błogosławieństwa duchowe, którymi obdarzana są osoby podejmujące praktykę ich odmawiania.

Żyjąca w XIV wieku św. Brygida otrzymała dar nadprzyrodzonych wizji. Od najmłodszych lat doświadczała łaskie spotkań mistycznych z Jezusem oraz Najświętszą Maryją Panną. Trwając przez całe życie w niezwykle bliskiej więzi z Chrystusem, odczuwała głębokie wewnętrzne przynaglenie do rozważania Jego Męki. Ponieważ zapragnęła w sposób bardziej doskonały przeżywać cierpienie Jezusa, prosiła Zbawiciela by objawił jej ile ciosów zadano mu w trakcie pasji krzyżowej. Kiedy nawiedziwszy rzymską Bazylikę św. Pawła za Murami, modliła się przy krucyfiksie o wymiarach krzyża z Golgoty autorstwa Pietra Calvalliniego, Jezus objawił jej: "moje ciało otrzymało 5480 ciosów. Jeżeli chcesz je uczcić pobożną praktyką, każdego dnia w ciągu roku odmawiaj piętnaście Ojcze nasz i piętnaście Zdrowaś Maryjo wraz z modlitwami których cię nauczyłem. Modląc się tak przez rok uczcisz każdą z moich ran".

Modlitwa różańcowa, przez niektórych uznawana za staroświecką czy nawet prymitywną, bo polegającą na „klepaniu paciorków”, nadal cieszy się ogromną popularnością i zjednuje sobie wciąż nowych adeptów, zarówno wśród ludzi prostych, jak i wśród wielkich tego świata. Tak naprawdę różaniec jest chyba najczęściej podejmowaną chrześcijańską praktyką modlitewną, przynajmniej w chrześcijaństwie zachodnim.

Nieraz zestawia się różaniec z popularną na Wschodzie modlitwą Jezusową, co ma swoje uzasadnienie: obie są modlitwami powtarzalnymi, medytacyjnymi, streszczającymi istotę Ewangelii, stawiający mi w centrum miłosiernego Jezusa.

W pierwszych wiekach była to modlitwa wszystkich wiernych. Potem była praktykowana jedynie w elitarnych wspólnotach konsekrowanych czy monastycznych. Dziś sięga po nią coraz więcej osób świeckich.

Brewiarz to najstarsza modlitwa Kościoła. Wywodzi się z modlitwy synagogalnej ze Starego Testamentu. Jak czytamy w Piśmie Świętym, Żydzi kilka razy dziennie zbierali sięna modlitwie, by czytać Prawo, Pisma i Proroków. Pan Jezus też modlił się w ten sposób i zachęcał uczniów do nieustannej modlitwy: „Opowiadał im też przypowieść o tym, że zawsze powinni się modlić i nie ustawać” (Łk 18, 1).

Jednym z tytułów chwały św. Ludwika Marii Grignion de Montforta, księdza zazwyczaj chadzającego z wielkim różańcem u boku, niewątpliwie jest tytuł Apostoła Krzyża i Różańca.

W jego osobistym uświęceniu i w jego apostolacie misyjnym znaczącą rolę odegrał bowiem Różaniec.

Święty Benedykt w Regule nie mówi, że mamy się nie kłócić i nie denerwować na siebie, tylko że jeśli się zdarzy jakaś kłótnia, to mamy się pojednać przed zachodem słońca. Zniecierpliwienie czy emocjonalność będą dawały znać o sobie do końca naszego życia, bo to wynika z naszego charakteru. Ale świadomość takich zachowań pomaga nam zrobić krok w kierunku panowania nad sobą.

Św. Jan Kasjan, współtwórca monastycyzmu na Zachodzie, jest autorem między innymi Rozmów z Ojcami (Collationes Patrum)1. Zostały one napisane w latach 420-429, w formie konferencji ascetycznych, w znacznej części fikcyjnych, wygłoszonych przez znanych pustelników egipskich. Autor podejmuje w nich wiele szczegółowych kwestii dotyczących życia ascetycznego i duchowego. W collationes IV, VII i X zastanawia się nad przyczynami bezwładu w człowieku, który utrudnia modlitwę, oraz sposobami jego przezwyciężenia.